Ik heb een nieuwe boot gekocht: een zwaar stalen kottergetuigd schip van 48 voet (14,65m).
Boot ligt nu nog in Griekenland.
Gebouwd onder ontwerp van Christopher Biron Steward Dawson op de Huntward boat company in Wight. Dawson was “naval engineer” en in de jaren 60 auteur van boeken over zeilboten “the rig”, “the hull” en nog zo wat in een serie uitgegeven door Practical boat owner.
De boot krijgt de naam Norna Biron; Norna was de naam van zijn echtgenote. Ik ga de naam behouden.
Als bijbaan was hij de schrijver van de technische infobladen van International Paint; hij zal wat van verfsysytemen geweten hebben hoop ik.
Begin 1980 begon hij met tekenen van zijn 48ft kotter.
Hij begon de nodige onderdelen in te kopen; bij de boot zit een archief van al zijn correspondentie met leveranciers. Zo bestelde hij in 1982 een Deutz luchtgekoelde diesel 6 cilinder. Waarom hij dat toen al deed is mij nog onduidelijk, de bouw zou pas in 1984 beginnen.
Ik heb inmiddels enkele honderden bouwtekeningen: tot in het kleinste detail uitgewerkte kunstwerkjes, alles met pen getekend en van netjes geschreven aantekeningen voorzien.
Waarschijnlijk ergens in 1985 gaat het schip als kale romp te water om bij de Mustang Yard verder ingebouwd te worden en een interieur t krijgen.
Boot is dan begin 1991 eindelijk klaar en ziet er zo uit:
Je ziet de aluminium opbouw -en kuip en het leuke houten bijbootje wat inmiddels niet meer is.
Het is niet helemaal duidelijk wanneer Dawson eindelijk klaar is om er mee te gaan varen, in 1993 krijgt hij van de Britse douane z’n VAT verklaring. Hij zeilt dan enkele seizoenen vanuit Engelse Zuid-Oost kust; Bretagne, Kanaaleilanden en ook Nederland. Door ziekte van z’n vrouw komt zijn droom er “high lattitudes” mee te bezeilen niet uit. In 2006 verkoopt ie de boot aan een Britse marine officier, maar die zijn vrouw word te erg zeeziek tijdens tochtje naar Nederland, dus hij verkoopt de boot in 2007 aan Andy waar ik haar van kocht.
In 2008 vaart de dan eigenaar met zijn vrouw ermee naar Griekenland om daar 10 jaar op te wonen en rond te varen: Turkije, Italië, Egypte, Soedan.
Uiteindelijk krijgen ze genoeg van het varende leven: kinderen in de UK en het gewone leven in een huis gaan sterker trekken.
In 2017 zetten ze de boot te koop op Apolloduck. Ze krijgen wel wat kijkers, maar voor een dergelijke boot is in Griekenland niet echt veel belangstelling: daar wil men een AWB met grote kuip om lekker lui in te loungen met cocktails in de hand. Staal is zoieso al “onbekend maakt onbemind” daar.
Ik ontdek de boot in mei/juni 2018, maar de vraagprijs is nog te hoog. In oktober verlaagt de verkoper de vraagprijs waarop ik beetje onderhandel en in december zijn we het eens onder voorwaarde van huidziekte meting en seatrial.
Dat is nu allemaal afgerond: de boot is sinds afgelopen donderdag helemaal van mij. Samen met Denko-er bracht ik een bijzondere week door op de boot. Met tranen in z’n ogen nam hij afscheid op het ende van de week.