Afgelopen weekeinde voor het eerst als schipper op de tweemaster van mijn wijlen schoonvader gevaren.
Een dagje kattendiep stond op het program.
Aan het einde van de dag zou er een storing overtrekken, dus we zijn redelijk vroeg vertrokken vanuit Lelystad.
Ter hoogte van de energie centrale begon de lucht te betrekken, en zagen we in de verte donderkopjes aan komen rollen.
We besloten door te varen.
Ongeveer een kilometer voor de ketelbrug bereikte het noodweer ons, en verraste mij met al haar heftigheid.
Letterlijk van de ene op de andere minuut sloeg het weer helemaal om.
Daar stond ik aan het stuurwiel, in t-shirt en korte broek.
De regen kwam dermate hard naar beneden dat we de ketelbrug niet meer konden zien, waar we nu zo'n 500 meter vanaf moesten zitten.
Het was vechten om het schip op koers te houden, en de motor moest ik laten bulderen om nog een beetje vooruit te komen.
Even snel als het noodweer kwam, vertrok het ook weer, en hielden we een normale regenbui over.
Ik was inmiddels dermate doorweekt dat ik het water zowel in mijn onderbroek, als mijn schoenen hoorde soppen
Bestemming Kattendiep werd omgezet naar Ketelhaven, gezien die nacht weer noodweer werd voorspeld.
Aangekomen in Ketelhaven stopte het uiteraard met regenen, en kwam de zon zich even laten zien. Ik had me toen even moeten insmeren met zonnebrand crème, echter ben ik dat vergeten.
(Nu dus een rode kop)
Die nacht werden we weer wakker van het noodweer, maar zorgen maakte ik me niet.
We lagen goed vast, en voor de zekerheid had ik extra springen gezet. "Better safe than sorry" is mijn motto.
De volgende dag voeren we rond twaalf uur uit, richting Lelystad.
Eenmaal de ketelbrug gepasseerd was het even stampen met de kop in de wind.
Ongeveer een kilometer voor de energie centrale zagen we een Catalina watervliegtuig aan komen vliegen.
Hij vloog over ons heen, waarbij mijn schoonmoeder de opmerking maakte "Die zit laag". Het zou nog heel wat lager gaan worden...
Het vliegtuig draaide na de "fly over" een bocht, en scheerde op ongeveer een 500 meter over het wateroppervlak.
Ik zei tegen mijn schoonmoeder "Dat zie je niet vaak, zo dichtbij.".
Na deze actie scheerde het vliegtuig nog een keer over ons heen, dit keer nog wat lager. Mijn schoonmoeder vond het maar niets, en was bang voor schade aan haar boot.
De piloot van de Catalina dacht kennelijk bij zichzelf "Eens kijken hoe laag ik kan komen", want er werd nog een "fly over" gedaan, dit keer dermate laag dat bij het wegvliegen de turbulentie van de propellers de marifoon antenne liet zwiepen.
De piloot maakte weer een grote boog, en daalde weer om vervolgens op ongeveer 150 meter van ons vandaan over het wateroppervlak parallel aan onze koers over het wateroppervlak te scheuren.
Ik was onder de indruk van de piloot zijn/haar vliegkunsten, en maakte dit kenbaar aan mijn schoonmoeder.
De piloot liet zijn kist weer stijgen, en maakte weer een draai.
Ik dacht bij mezelf, nu pak ik mijn telefoon erbij om een plaatje te schieten, dit geloofd het thuisfront nooit.
Nou de piloot kwam inderdaad nog weer langs...
Dit keer op een geschatte 50 meter afstand van ons scheerde hij weer langs.
Op de boot konden we elkaar niet meer verstaan door het gebulder van de twee motoren van het vliegtuig.
Na deze actie vloog de piloot weer weg, en haalde de actie niet nogmaals uit. Ik vermoed dat hij richting vliegveld Lelystad is gegaan.
Een extreem mooie ervaring, welke men denk ik niet vaak mee zal maken.
Gelukkig hebben we de foto's nog