Onderwerp: De 'ZEELAND'

Altijd weer leuk , met een verhaaltje van Albert kan het weekeinde weer beginnen, maakt niet uit wat voor weer .

Dit keer komt de "Zeeland" wat vroeger op stoom, want morgen middag vertrekt het "Zeebeest" richting Zomermeeting.


De "Zeeland"




De fikken van de kanenbraaiër.



We liggen weer voor anker op ons ouwe stekkie bij de Saipa, met aan de ene kant de oceaan en aan de andere kant de woestijn.
Of we de Saipa nog kunnen bergen?
Niemand die daar nog in gelooft,
We hebben al zoveel scheuren moeten dichten, het lijkt wel een lappendeken, de ene plaat over de andere.
Volgens Gerrit is de Saipa alleen nog maar een stukje bezigheidstherapie.
Zelfs die ouwe spreekt dat al niet meer tegen.
Waar het wel omgaat is dat we hier vrij strategisch op station liggen op het meest westelijke punt van Afrika.
Hier passeert alles wat van Europa naar West en Zuid-Afrika en visa versa gaat.
Ook de route van en naar Zuid-Amerika via de Kanarische en/of de Kaap Verdische eilanden ligt hier niet zo ver vandaan.

Je kunt merken dat het tijd wordt dat we naar Holland gaan.
We worden prikkelbaar en kunnen nog maar weinig van elkaar hebben.
Wat we eerst afdeden met een geintje en een pot bier, is nu aanleiding voor een heftige ruzie en zelfs een flinke knokpartij is al niet ongewoon meer.
Waarom komt er nou geen jop?
Het hoeft niks bijzonders te zijn, gewoon een tanker van twintigduizend ton met “engine troubles”, zoals een leuke carterexplosie of een drijfstang door het carter.
Doden en gewonden hoeven niet eens, zolang ze het maar niet zelf kunnen fiksen en de reparatie alleen in Holland kan worden uitgevoerd.
Ja, we zouden zelfs genoegen nemen met een coastertje, zolang we maar om de Noord gaan.

Zelf ga ik mijn maats een beetje uit de weg door zoveel mogelijk tijd aan land door te brengen en flinke marsen door de woestijn te maken.
Er zijn al meer mensen die aan de wandel gaan, zowel van de “Zeeland” als Van de “Help”.
Nu ook, ik ben op weg naar de rotsen die een paar kilometer naar het Noordoosten liggen.
Achter me lopen er nog drie, die doen alsof ze toevallig ook die kant uitmoeten.
Want hoewel ze even alleen willen zijn, net als ik, hebben ze niet genoeg zelf vertrouwen om zich zonder gids in dat doolhof van rotsen en kloven te wagen.
Zelf ben ik hier ook al menig keer verdwaald maar op de duur heb ik toch een beetje systeem in deze chaos kunnen ontdekken en kom er steeds makkelijker weer uit.
Ik nader de eerste rotsen en merk dat de anderen het tempo behoorlijk opgeschroefd hebben en niet zo ver meer achter liggen.
Zonder dat het opvalt verlaag ik mijn tempo en bij het bereiken van de eerste kloof lopen we in ganzenpas, als een stel monniken, vlak achter elkaar.
Even kijk ik waar de zon staat en uit welke richting de wind waait, dan loop ik door.
De kloof waar we nu in gaan, kronkelt, wordt wijder, smaller, vertakt zich opnieuw en opnieuw en laat je geloven dat je alle kanten opgaat behalve de goede.
De meeste tijd loop je door heel fijn zand dat, op stukken waar de zon tot op de bodem komt, verblindend wit is.
De rotswanden hier zijn stijl, grillig en hoog, algauw een meter of veertig, daar klim je echt niet even tegenop om te kijken waar je zit.
Overal zie je hier sporen van dieren zoals muizen, woestijnratjes, woestijnvosjes en slangen.
Ook jakhalzen, raven en gieren, laten hier hun sporen na.
Het is bloedheet tussen de rotsen, er staat amper een zuchtje wind.
We lopen hier al meer dan een uur, nog steeds zonder te praten en zijn bijna in het midden van deze formatie.
We naderen een plek die ik de Dam heb gedoopt.
De Dam is een ruimte van pakweg een kleine honderdvijftig meter doorsnee, omringd door steile rotswanden met aan alle kanten kloven die precies lijken op die waar wij nu uit komen.
Grofweg in het midden staan een paar rotsblokken van niet meer dan zes meter hoog, de toppen leunen bijna tegen elkaar en zorgen voor een schaduwrijk plekje waar ook de wind een beetje doorheen blaast.
Voor de eerste keer op deze tocht spreek ik tegen de anderen:’Daar, in de schaduw, kunnen we even zitten en wat water drinken.’
Ik draai me om en loop door.
Plots beweegt er wat in de schaduw tussen de twee rotsen en staan we oog in oog met twee grauwende hyena’s.
Ik sta doodstil en wacht af.
We hebben de lieverdjes waarschijnlijk in hun middagdutje gestoord en daar zijn ze zo te zien een beetje pissig om.
Vlug werp ik een blik achter me, gelukkig, niemand is op de loop gegaan.
Langzaam maar zeker, met niet meer dan twee à drie pasjes tegelijk, komen ze op ons af.
Als ik mijn armen optil staan ze meteen stil.
Over mijn schouder zeg ik:’ kijk of er nog meer in de buurt zijn!’
Maar nee, blijkbaar zijn deze twee alleen op pad.
‘Jongens pak een paar stenen, als ik ja zeg, gooien schreeuwen en op ze af rennen.
Klaar? Jáááá.’
Zoals een stel kannibalen gillend op een lekkere vette missionaris af rent, zo gaan wij, schreeuwend als een stel malloten, op de hyena’s af.
Een paar van de stenen zijn raak en even later zien we dat hyena’s veel harder kunnen lopen dan wij, eerlijk gezegd vinden we dat helemaal niet erg.
Even later zitten wij tussen de rotsen in de schaduw, met een paar stenen bij de hand, al water drinkend bij te komen van de schrik.
Dolf, eentje van de “Help” zegt:’Klere, man wat een stel gore gluipers was dat, zag je die tanden?’
‘Ja nou, niet gezond meer en dan die vuile blik in hun oge, ik dacht echt effe dat ze ons zouwe grijpe.’ Zegt Keessie.
Gerrit zegt tegen mij:’Ik ben blij dat ik hier niet in mijn uppie liep, ik had niet geweten wat ik moest doen. Hoe vaak heb jij dit al aan de hand gehad?’
Ze kijken alle drie met respect naar me op.
‘O,’ zeg ik bescheiden, dit was de vierde keer maar als je gaat schreeuwen en laat zien dat je niet bang bent, zijn ze zo vertrokken.’
Dat ik tot nu nog nooit een hyena ben tegen gekomen en daarnet bijna in mijn broek scheet van angst, gaat ze even geen donder aan.
Dat zou niet goed zijn voor het moreel, vooral voor het mijne niet.

We zijn al bijna weer terug op het strand en nemen nog even door hoe we ons heldhaftig optreden aan anderen gaan vertellen.
‘Volgens mij,’ zegt Keessie, ‘liepe daar in de schaduw nog een stuk of vier van die krenge, as het er al niet zes ware.’
‘O ja,’ zegt Gerrit, ‘als het er niet meer waren want aan de overkant liepen er volgens mij ook nog een stuk of wat, bij elkaar waren het er minstens twintig, als het niet meer was.’
Ik knik:’Ja nu je het zegt, dat kan best wel eens kloppen.’
Dolf, die blijkbaar niet begrijpt dat het moreel van de troepen belangrijker is dan de waarheid, zegt:’ Je mot niet lulle het waren er twee en niet meer.’
Wij drieën kijken elkaar eens aan en halen onze schouders op, hier valt niet tegen op te boxen, weg mooi verhaal.
Dolf duikt als eerste in het water om terug te zwemmen naar de “Help”.
Wij maken ook aanstalten om naar de “Zeeland” te gaan. ‘Ik mot er toch niet aan denke, dattie nu door een haai wordt opgevrete.’ Zegt Keessie hoopvol.
We zwemmen naar de “Zeeland” en klimmen aan dek.
‘Kijk, Dolf is ook veilig op de “Help” angekomme.’ Zegt Keessie teleurgesteld.

We laten ons drogen in de zon en zullen net een ietsepietsie aangepaste versie van ons avontuur aan de anderen vertellen, als we ruziënde stemmen horen uit het gangetje bij de kombuis.
Daar moeten we bij zijn!
Rinus staat in de kombuisdeur en heeft ruzie met de kanenbraaiër.
Zo te horen heeft de kanenbraaiër al een flinke slok drank op.

Rinus:’Nou moet het verdomme eens afgelopen zijn met die kutgeintjes van jou!’
Kok:’Sodemieter me kombuis uit, klotebibber die je bent!’
Rinus:’Als je me dat nog één keer flikt, verzuip ik je eigenhandig, vuil stuk venijn!
Kok:’Lik me reet, klootzak.’
Rinus:’Je bent gewaarschuwd etterbak!’
Kok:’Je ken me rug op!’
Kwaad draait de kanenbraaiër zich af, pakt een vleesbijl en begint karbonades van een streng af te hakken.
Rinus draait zich ook om en loopt weg.
De kanenbraaiër hakt woest op de karbonades in.
Opeens stopt hij, tilt zijn linkerhand op en kijkt er verbaast naar.
Zijn wijs en middenvinger hangen er bij neer.
Hij laat de vleesbijl vallen en probeert met zijn andere hand de vingers, die alleen nog aan een paar draadjes vlees en een stukje vel hangen, weer op hun plaats te drukken.
Dat lukt natuurlijk niet en ook begint het bloed te stromen, niet tekort zeg!
Zijn verbazing maakt plaats voor paniek en hij begint te schreeuwen, als een varken dat geslacht wordt.
‘Stop man, sta stil!’ Roepen we tegen de kok die als een dolle kakkerlak heen en weer springt en ons niet kans geeft om hem te helpen.
Met drie man springen we op zijn donder en drukken hem op het krukje in de hoek.
We draaien een stuk of wat theedoeken om zijn klauw en zetten hem klem tot de gewaarschuwde 1e met de verbandkist komt.
De theedoeken zijn al doorweekt van het bloed.
De 1e weet precies wat hij moet doen, hij grijpt de arm van de kok en begint te drukken met zijn duim.
‘Maak die theedoeken los!’
Hoewel er nog wel bloed uitkomt, is het lang zo veel niet als daarnet.
De 1e verplaatst zijn duim nog een beetje, het bloeden stop nu, op een enkel drupje na, helemaal.
Tegen mij zegt hij:’zet je duim bij de mijne, nee niet zo, gestrekt houden die duim, goed zo, nu trek ik mijn duim weg en zet jij de jouwe waar ik zit.
Ja zo, nu drukken, de ader tegen het bot, kijk maar naar zijn hand als het niet gaat bloeden zit je goed en anders zet je die duim een beetje verder tot het stopt en niet van je stokkie gaan hè?’
Van mijn stokkie gaan?
Van ze leven niet, dit is machtig interessant en ik zit er niet alleen met mijn neus pal bovenop, ik mag nog meedoen ook!
Ik voel me net een manlijke uitvoering van “Sister Nightingale” je weet wel, die met dat lampje.
Vijf minuten later is de hand verbonden en met een mitella hoog tegen de borst van de kanenbraaiër gebonden.
Aanboord kunnen we niets meer voor hem doen, dus moet hij naar een echte dokter.
De sparks is al bezig contact te maken met Villa Cisneros, waar het Spaanse vreemdelingen legioen zit.
De kanenbraaiër zit nu te janken van de pijn maar de 1e verdomt het om hem verdovende middelen te geven:’ Niet met al die alcohol in zijn lijf, blijven jullie bij hem en hou hem in de gaten, als er iets mis mocht gaan moet je me direct roepen.’
Daar is Rinus, met een fles medicijn van het soort dat ik van hem kreeg nadat die smoelsmid op Las Palmas mij zo mishandeld had, Jonge Bols dus.
Hij schenkt een glaasje in en zegt:’Hier drink op dat is goed tegen de pijn.
Weet je wat? Ik doe er een paar met je mee, alleen maar om te laten zien hoe het moet.’
Ja ja, waar heb ik dat eerder gehoord.
De 2e komt binnen en zegt:’Jongens, we gaan de motorsloep strijken, de ambulance van het legioen komt over het strand naar dat baaitje verderop, daar staat haast geen zee dus dat zal wel lukken.
Een half uur later zit het slachtoffer al zingend, met de jeneverfles in zijn goeie hand, in de motorsloep.
Terwijl we ze nog even nakijken, roept die ouwe:’ Hé Zeegers, naar de kombuis, jij bent kok.’
Als hij net zo goed kookt als zijn vader, ouwe Zeegers, die hadden we als kok op de “Titan”, dan hebben we er een goeie aan.
Tegen de anderen zeg ik luid:’Als hij net zo’n klote kok is als zijn ouwe heer, dan kunnen we beter in het legioen gaan vreten.’
De punt van zijn schoen mist mijn reet maar net.




Albert

Jaaaaa, het weekeinde is vroeg begonnen deze keer :!:

albert albert !!!!!!!!

wat een verhalen wat een verhalen

ik had het vorige om 1 of andere duistere reden gemist, maar heb hier in de deuk gelegen
butterfly < > botervlieg

hoe krijg je het verzonne

De "Zeeland"




Over bruidsschatten en zo.


Met de kanenbraaiër in het legioenhospitaaltje en een nieuwe gifmenger in de kombuis, herneemt het saaie leventje zijn gang.
Onze nieuwe gifmenger, Maarten, is misschien nog niet zo ervaren als zijn voorganger, zodat het eten niet steeds precies op tijd op tafel komt maar hij kookt goed en bovendien brengt hij veel meer afwisseling in het menu.
Gisteravond nog, behalve lekker vers brood kwam er ook tortilla op tafel, hartstikke lekker!
Hij heeft lol in zijn werk en dat kan je merken aan het resultaat.

Wat de vingers van de kanenbraaiër betreft, dat vinden we allemaal zwaar klote en natuurlijk is hij een scheepsmaat die je op een rotmanier kwijtraakt, maar om nu te zeggen dat we hem heel erg missen …. tja … wat zal ik zeggen?
Hoe dan ook, we hebben gehoord dat hij over een paar dagen uit het hospitaal komt, dus die is eerder thuis dan wij.

Het is alweer zondag en na de warme hap,die weer heel smakelijk was, lopen we langs de kombuis.
Dirk zegt luid:’Ik wou dat die kanenbraaiër weer terug was, daar krege we teminste iets fatsoeneluks van te vrete en niet van die gore liflaffies waar je van an de schijterij gaat.’
Nu flikt Dirk dat kutgeintje iedere dag en Maarten gaf tot nu toe geen sjoege maar nu stond hij er op te wachten.
Dirk is net langs de kombuisdeur, als hij iets achter zich hoort.
Nog voor hij zich kan omdraaien krijgt hij de kerrie-emmer omgekeerd over zijn kop getrokken.
Langzaam duwt hij met twee handen de kerrie-emmer omhoog en staat druipend voor ons.
Zo te zien heeft hij een schoonheidsbehandeling gekregen bestaande uit;koffiedrab, doorweekte broodresten, theebladeren aardappelschillen, vette jus, soep met sliertjes, andijvie uit blik en nog wat ingrediënten die Maarten speciaal voor hem bewaard heeft.
Dirk ziet er uit als iets wat uit een riool is gekropen en staat er beteuterd bij te kijken, dit had hij niet verwacht.
En wij? Wij liggen blauw van het lachen en gunnen hem zijn schoonheidskuurtje van harte.
Maarten zegt:’En nu is het afgelopen met die grote bek en je maak je niet alleen jezelf maar ook de gang schoon, anders kan je voortaan zelf in de kombuis en ga ik weer aan dek.’
Dirk, die zelf nog geen water kan koken, snapt dat hij beter zijn muil kan houden en knikt timide van ja.
Hij stapt aan dek en wil net met kleren en al overboord duiken, als Wimpie zegt:’ Dat zou ik maar niet doen, haaien houden misschien ook wel van een prakkie vette jus.’
Op dit thema gaan we nog even door, maar uiteindelijk tuigen we de dekwas op en spuiten hem schoon.
Natuurlijk krijgt op den duur iedereen de straal over zijn donder en de OVP die komt vragen waarom op zondag de dekwas bij moet, is ook in no time doorweekt.
De sparks, die zich op het sloependek veilig waant en de OVP uitlacht, krijgt ook de volle laag, zo wordt het toch nog gezellig.
De OVP gaat naar de vetput en zet de dekwas af, nou ja het was leuk zolang het duurde.
Dirk gaat de gang schoonmaken, de anderen gaan zwemmen en daarna “een beetje doen” en ik zwem naar het strand en ga bij Ali op visite.

Ali zit voor zijn tent en verwelkomt me met een brede grijns op zijn behaarde tronie.
Er ligt al een poef voor me klaar, hij gebaart dat ik moet gaan zitten.
Hij vraagt of ik wel lekker zit, of ik iets wil eten lacht veel meer dan anders en kijkt of hij iets op zijn lever heeft.
Hij is net even te druk en gedraagt zich zo anders dan normaal, dat het gewoon opvallend is.
Hij zal straks wel loskomen en vertellen waar het lek zit maar eerst moeten we door het vaste ritueel.
Hoewel we allebei weten dat hij zijn familie al een maand of wat niet gesproken heeft, vraag ik hem:‘Hoe is het met je vader is hij gezond?’
‘Het gaat goed met hem, dank je en laat Allah zijn licht ook over jouw vader schijnen?’
Zo gaat het nog even door, broers, ooms, neven, alles en iedereen komt aan de beurt.
Naar zijn zonen vraag ik niet, want omdat hij het daar zelf nooit over gehad heeft zal hij ze wel niet hebben ook en dat kan dan wel eens een pijnlijk onderwerp zijn.
Naar de vrouwelijke familieleden vraag ik al helemaal niet, vrouwen zijn hier niet belangrijk.
Des te verbaasder ben ik als hij vraagt hoe het met mijn vrouw gaat.
Gespannen kijkt hij me aan.
‘Ik heb geen vrouw.’
Met een tevreden lachje op zijn gezicht laat hij zich terug in zijn kussens zakken, klapt in zijn handen en roept om thee.
Zijn dochter komt naar buiten met een heel laag bijzettafeltje dat ze tussen ons inzet.
Ze draagt wat luchtige kleding, niet die soepjurk voor buiten maar dun spul dat alleen in de familiekring gedragen wordt.
Ze is druk in de weer met het blad en de kopjes en als ze even tussen mij en de zon staat, kijk ik dwars door haar kleren heen.
Snel sla ik mijn blik neer en buig me vol belangstelling over het serviesgoed.
Een kwaaie Ali is nu net iets wat ik niet wil, al is het alleen maar omdat híj een grote kromme dolk draagt en ík alleen maar een korte broek met bioscoopzakken.
Zijn dochter buigt zich langs me heen om in te schenken en even voel ik iets langs mijn blote bovenarm strijken.
De theepot kan het niet zijn, want die is wel warm maar zeker niet zo zacht dus is het een … !
Bij het overeind komen strijkt er opnieuw een borst langs mijn arm, ik kijk op en weer staat ze tussen mij en de zon en zie ik …, wauw, wat een plaatje!
Voor ze heupwiegend in de tent verdwijnt, kijkt ze me over haar schouder aan.
Wat ze in míjn gezicht ziet doet een triomfantelijk lachje op het hare verschijnen en weg is ze.
Ik voel dat er iets heel moois tussen ons gegroeid is, in mijn korte broek om precies te zijn.
Vlug ga ik verzitten, zodat Ali niet kan zien hoe ik over zijn dochter denk.
Voorzichtig kijk ik Ali aan, om te zien of hij doorheeft wat er daarnet aan de hand was, dat moet haast wel want hij zat er met zijn neus bovenop.
Maar nee, Ali lacht heel welwillend naar me en vraagt hoeveel geiten en kamelen mijn familie heeft.

Ja Ali, nu leg je het er wel héél dik op, ik voel met mijn klompen aan waar je naar toe wilt en nu begrijp ook ik het gedrag van je mooie dochter.

‘Hoeveel geiten en kamelen? Wel, we hebben ze nooit kunnen tellen.’
Dat is de pure waarheid, want in een stadstuintje van drie bij vier meter lopen geen geiten, laat staan kamelen en wat er niet is kan je ook niet tellen wel dan?
Ali is zichtbaar tevreden over mijn antwoord en begint over iets dat voor hem het allerbelangrijkst is, water.
Heeft mijn vader een bron?
Ik zeg:’In mijn land kan ieder, mens en dier, net zoveel water nemen als hij wil en dan blijft er nog genoeg over om voedsel voor mens en dier te laten groeien.’
Over siervijvers en zwembaden vol kostelijk drinkwater zeg ik maar niets, hij zou me toch niet geloven.
Ali is opgetogen over deze rijkdom maar gaat er verder niet op in.
Zonder wat te zeggenstaart hij in de verte maar zijn hersens maken overtime.
Intussen is mijn korte broek weer tot normale proporties geslonken en kan ik een iets meer ontspannen houding aannemen.
Ali begint langzaam te praten:’Voor ik met Fatima, mijn oudste vrouw trouwde, ging mijn vader met haar vader onderhandelen over de prijs.
Ze werden het eens op twee kamelen en wat geiten maar ook Fatima bracht een bruidsschat mee, gouden sieraden, mooie tapijten, kleding en kookgerei.
Mijn jongste vrouw bracht ook goud en mooie dingen mee.
En als mijn dochter gaat trouwen krijgt ze ook veel goud mee,’
Hij wacht even om te zien of ik in het aas zal bijten maar ik hou me van de domme en kijk hem vragend aan.
Hij vervolgt:’Vraag aan je vader of hij morgen hier komt, dan kunnen we eens praten over jou en mijn dochter.’
Mijn vader morgen hier?
Na enig heen en weer gepraat, begrijp ik eindelijk hoe hij tegen ons aankijkt.
De “Zeeland” is een familie onderneming, met opa als familieoudste aan het hoofd.
Zijn zoons volgen direct daarna en de rest van de bende bestaat uit kleinzoons en nog wat verdere familieleden.
Logisch toch?
Ja voor een Arabier maar niet voor mij.
Varen met familie?
Ik moet er niet aan denken!
Of nóg erger, stáppen met de hele boerenfamilie.
Ik zie het al helemaal voor me;

Ik kom in een leuke tent met heel vriendelijke en begripvolle meisjes die precies weten wat goed voor me is.
Voor ik met een van hen aan de schuif gaat, zeg ik eerst tegen de bootsman:’ Zeg Papa, ik heb zo-even een allerliefst net naaimeisje leren kennen maar wat wil het geval, ze heeft haar zakdoekjes thuis laten liggen.
Is het goed als ik even met haar meeloop om ze op te halen?’
De bootsman zegt dan:’Beste zoon van me, mij persoonlijk kan het niet verrotten, al neuk je jezelf drie slagen in de rondte, ík vind het best.
Toch mot je het maar niet doen, want je neefje Wilfred zit nu al naar je te kijken en je weet wat voor ettertje dat is.
Wilfred houdt iedereen in de gaten en brieft alles over aan zijn mammie, jouw tante “Takke Trol” Annie.
Nou, die rent gelijk naar je lieve moesje om er schande van te spreken en het eind van het liedje is dat ik straks over mijn sodemieter krijg omdat ik niet goed op je gepast heb.
Nee jongen, neem nog een glaasje prik en vergeet die meid.’

Ik schud deze beelden van me af en leg aan Ali uit dat we op de “Zeeland” geen familie van elkaar zijn en dat mijn vader ergens in Verweggistan woont maar dat ik hem zal schrijven om te zeggen dat Ali hem wil spreken.
Voorlopig neemt Ali hier genoegen mee.
We drinken nog een kopje thee, nu geserveerd door Fatima.
Gelukkig strijkt zij niet met haar borsten langs mijn arm.

De zon zakt al bijna in zee, dus loopt het tegen zessen.
Ik neem afscheid van Ali maar nog voor ik weg kan lopen komt zijn dochter uit de tent, blijft pal voor me staan, kijkt me even aan en legt een hand op mijn arm.
Een seconde of tien staan we roerloos, ik verdrink in de diepte van haar ogen en gaan er gevoelens door me heen die ik nog niet ken.
Dan slaat ze haar ogen weer zedig neer en verdwijnt zonder om te kijken in de tent.
Als in een droom loop ik naar zee en zwem langzaam naar de “Zeeland”
Nog steeds in een roes klim ik aanboord en sta tegenover, Wimpie.
‘Waar bleef je nou, het is al hartstikke laat, we hebben allang gegeten en je had in donker kenne verzuipe zonder dat iemand het zag enne...’
Ik onderbreek hem:’Neef Wilfred, pleur op!’





Albert

Man, man, de tranen lopen over mijn wangen van het lachen!

Dank!

Wat een verhalen, heb ze stuk voor stuk zitten lezen!!

Mooi hoor!

Dankjewel mannen, morgen weer een nieuwe aflevering.

De "Zeeland".




‘Oh nee, hij is er weer!’



Steeds als ik aan land kom begroet Ali me alsof ik zijn bloedeigen zoon ben.
Hij pakt mijn beide handen, omhelst me en duwt zijn behaarde gezicht tegen mijn wangen.
Dan houdt hij me bij mijn schouders, bekijkt me van top tot teen en zegt dat ik er gezond uitzie.
We gaan op een poef voor de tent zitten.
Terwijl we wachten op thee, doorlopen we het ritueel van “Hoe is het met je vader, je broers, je ooms de kamelen en de geiten enz.”.
Ook de vraag, of mijn vader al geschreven heeft wanneer hij komt, is onderhand al standaard.
Dan komt zijn dochter, waarvan ik eindelijk weet dat ze Laihla heet, met de thee.
Terwijl ze inschenkt raakt ze me steeds even aan en kijkt me aan met blikken …..wauw!!!
Ze is bijna twee jaar jonger dan ik, nog maar net zestien maar haar verleidingskunsten zijn die van een vrouw en hoewel ik best weet welk spelletje hier gespeeld wordt, reageer ik precies zoals iedere vent die zijn verstand in zijn kloten heeft.
Ik ben zwaar verliefd!

Ali beschouwt Laihla en mij als verloofd, dus mogen we wat meer van elkanders nabijheid genieten.
We wandelen, ’s avonds langs het strand onder een geweldig mooie sterrenhemel, hand in hand.
Het is heel romantisch maar steeds als we stilstaan en naar elkaar toe draaien voor een kusje, horen we achter ons het veelbetekenend kuchje van Fatima, die nooit meer dan vijf passen achter ons loopt en ogen als een kerkuil heeft.
Als dit geen verboden martelpraktijken zijn, dan weet ik het niet meer.
Het allerminste dat je als kersverse verloofde mag verwachten, is toch een beetje “handje, kusje, borstje voelen” en dat dan nog alleen maar als inleiding tot de betere platte navigatie.
Maar nee, dat wordt straks weer uitpeilen over het handje, ik denk dat ik maar weer aan boord ga.

Het is zaterdagmiddag en we zitten met een kouwe keil op het trossenruim.
Het gesprek gaat over, vrouwen, drank en schepen.
Daar is Rinus:’Jongens effe de motorsloep laten zakken.’
‘Wat is er loos wat gaan we doen?’
Rinus grijnst maar zegt niets.
‘Doe niet zo lullig Rinus wat is er aan de’hand?’
‘Nee ik zeg niets, het mot een verrassing blijven.
Vooruit effe aanpakken, jullie lijken wel een stel ouwe wijven.’
We laten de sloep zakken, zonder te weten wat er speelt.
Rinus, de 2e stuurman en de assistent machinist, klimmen erin en varen weg.
Een van de runners, die aan boord van de “Noordholland” zat toen de Indonesische marine deze opbracht en inpikte, zegt:’Dat doet me denken aan de sloep van de “Noordholland”, dat was er net zo een.’

Hij vertelt hoe ze onder bedreiging van een gericht kanon zijn opgebracht en daarna al een dag of wat aan de kaai liggen te wachten op wat er gebeuren zal.
Aanvankelijk denkt iedereen dat het bij een fikse boete zal blijven en dat ze met een paar dagen weer weg zijn.
Maar dat loopt toch even anders.
De officieren moeten op een gegeven ogenblik hun barang pakken, worden meegenomen en gevangen gezet.
De mindere goden mogen aanboord blijven.
De maten maken al plannen om ’s nachts stilletjes met de “Noordholland” te ontsnappen en over te steken naar Singapore, een stukje van niks.
Maar dan blijkt dat, de HWTK een paar essentiële onderdelen van de brandstofpompen heeft meegenomen, dus dat feest gaat niet door.
Wel wordt op een nacht de motorsloep te water gelaten, vaart een ploegje mannen voorzichtig de haven uit en ontsnapt naar Singapore.
Dat vinden de autoriteiten niet zo leuk.
Degenen die nog over zijn, worden nu ook van boord gehaald.
Er komt een legertruck om de mannen met hun barangs op te halen.
Nu hebben ze in dit klimaat niet veel kleding nodig, dus blijft er genoeg ruimte in de truck over voor de nodige dozen bier, shag, sigaretten en nog wat andere eerste levensbehoeften.
Ze worden ondergebracht in een kamp, bewaakt door gewapende militairen.
Nu klinkt dat erger dan het is, want ze hebben daar alle vrijheid om te doen en te laten wat ze willen en worden goed behandeld.
Voorlopig hebben ze genoeg bier en rookwaar om het een tijdje uit te zingen.
In het kamp zitten voornamelijk politieke gevangenen; mannen, vrouwen, kinderen, honden, varkens en kippen.
Vooral de laatste twee categorieën hebben klaarblijkelijk zware misdaden bedreven, er worden er tenminste heel wat geëxecuteerd.
Als de manlijke hormonen opspelen, is er volop gelegenheid om ook dat probleem op te lossen, want er zijn zat leuke meisjes die graag met Jan de zeeman aanpappen en echt niet om hun Guldens of Dollars, o nee!
Het is reuze gezellig allemaal, het lijkt dan ook veel meer op een gewone kampong dan op een gevangenenkamp.

Echt opgesloten zitten de mannen niet.
Wanneer ze buiten het kamp willen om “tandpasta te kopen”, dan kan dat ook.
Oké, er moet dan ook een soldaat mee ter bewaking maar dat is alleen maar gezellig, niet dan?
Jammer is het alleen dat de soldier boys een loodzwaar geweer hebben dat ze mee moeten sjouwen en dat in die hitte!
Maar ja, wat moet je als je een zwak klein soldaatje bent en wordt aangewezen als escorte?
Het geweer thuis laten?
Oké, dat is één optie maar waar moet je dan mee schieten als de gevangene probeert te ontsnappen?
De oplossing is simpel, je laat de gevangene het geweer dragen, bietst een saffie en wandelt samen gezellig ouwehoerend naar de stad.
En als je dan ’s avonds, na een middagje van gezamenlijk vreten, zuipen en nog wat andere leuke dingen, vrolijk zingend terug komt, kan het gebeuren dat je de volgende morgen voor het appèl eerst nog even langs de gevangene moet om je geweer op te halen.
Kan gebeuren, nietwaar?
En het feit dat er één patroon ontbreekt en er in de kampong een varken met pijn in zijn reet rondloopt?
’Soedah, niet belangrijk, ja?’

We krijgen het hele verhaal te horen, ook over later toen alles een stuk grimmiger werd.
Na lange tijd volgt uiteindelijk de vrijlating en de reis naar huis.

We hebben net een nieuwe doos bier ingeschoren, als we de motorsloep horen aankomen.
‘Kijk,’ zegt Wimpie,’ze zijn nu met ze viere.’
Hij heeft gelijk er zit een mannetje extra in, met zijn rug naar ons toe zodat we niet zien wie het is.
We gissen wie of wat hij dan wel mag zijn.
De sloep maakt een draai en schiet langszij.
Wimpie staat al bij de verschansing en roept, met afschuw in zijn stem:’Oh nee, hij is er weer!’
Wij staan op om te zien wie die passagier is en kijken, stomverbaasd, recht in de lelijke tronie van onze kanenbraaiër.
Nog voor hij aanboord is geklauterd horen we zijn lieflijk stemgeluid, op de hem zo eigen wijze, de heren doktoren prijzen die hem behandeld hebben:’Die vuile, vieze, tering, tyfus, kankerlijers, ze hebbe godverdomme me mooie vingertjes zo in de kerrie-emmer gepleurd.’
Hij staat nu tussen ons in en vervolgt:’Ze hadden ze er zo weer an kenne zette, maar nee hoor daar ware ze te besodemietert voor, die gore, gluiperige klere Spanjolen, kijk!’
Hij steekt zijn linkerhand op en we zien een pink met een ringvinger ernaast, dan een open ruimte waar ooit zijn middel en wijsvinger zaten en dan de duim.
Even zijn we stil, dan zegt Dirk:’Ober, vijf bier voor de mannen van de houtzagerij!’





Albert

De "Zeeland"


Een spelletje kaarten.


Met kaarten deed ik al een tijdje niet meer mee.
Vandaag laat ook Dirk weten dat hij er mee kapt:’Ja ik ben me daar belazerd, zak voor mijn part in de beerput, stelletje randdebielen met franje an je klote, ik breng het liever naar de hoere dan dat ik jullie ga zitten spekke. Ik wil best werke voor een wijf maar niet voor een kerel!’
Het begon met klaverjassen, een cent de punt, gewoon voor de aardigheid, dat kan je de kop niet kosten.
Toen werd het een stuiver en daarna maar liefst een kwartje!
Dat was voor mij, met mijn maandgage van nog geen honderd-zestig gulden bruto, net een tikkie te ruig.
Sinds een week of twee zijn de mannen overgestapt op pokeren.
Dat ging er eerst nog redelijk aan toe maar al snel werden de inzetten hoger en hoger, niet leuk meer!
Al het cashgeld zit nu bij drie man en de anderen kunnen dat lenen tegen een schuldbekentenis.
De sfeer aanboord is al aardig verziekt door dat stomme gedoe, nog even, dan wordt het knokken.
Een van de mannen staat al meer dan twee maandgages in het krijt maar blijft toch doorgaan, want hij is er zeker van dat het geluk zal keren.
De kanenbraaiër is een van de mannen die niet meer kunnen stoppen, hij is vastbesloten om zijn geld terug te winnen.
Hij speelt tegen Gerrit de anderen zijn al “weggelopen”.
Met een verbeten gezicht speelt hij fanatiek door, zijn kaarten met zijn verminkte hand tegen zijn borst gedrukt, smijt hij met zijn andere hand geld op tafel en roept:’Zien!’
Tergend langzaam legt Gerrit een voor een zijn kaarten neer,’Carré!’
Woest, is de kanenbraaiër:’Dat kennie, drie keer achter mekaar winne, je speelt vals!’
‘Ho vetklep effe dimme.’ zegt Gerrit, ’Als je niet tegen je verlies kan, moet je niet kaarten ook.’
‘Ik zou niet tege me verlies kenne, há, la me nie lache want ik hep een snee in me lip.
Nee vader, je speelt gewoon vals.’
Gerrit staat op, met zijn vuisten gebald komt hij rond de tafel.
Nog net op tijd springt Teun ertussen:’Laat die stomme kok lullen, hij kan het niet helpen, ’t zal wel door zijn moeilijke jeugd komen,’
‘Je hebt gelijk,’ zegt Gerrit, ‘hij zou eens naar een goeie psychiater moeten.’
‘O ja?’zegt de gifmenger,’Waarom zou ik? Bij jou hep het ook niet erg best geholpe, gore valsspeler.’
Teun steekt vertwijfeld zijn handen in de lucht:’Hij vraagt er om, hij is voor jou.’
Bliksemsnel doet Gerrit een stap naar voren en voor dat de andijviewurger beseft wat er gebeurt, zit hij klem onder Gerrit ’s arm en wordt, ondanks al zijn tegenspartelen, de trap opgesleurd.
In het gangboord aangekomen zegt Gerrit:’En nu bied je me je excuses aan of ik pleur je over de muur!’
‘Nee!’ zegt het soepschort.
‘Dan ga je over de fuckingside.’
‘Ik kenniezwemme.’ jammert de deegsliert.
‘Ja, ja, dat zal wel, je excuses of je gaat de majem in!’
Gerrit houd het magere lichaam van de vretenverzieker hoog boven zijn hoofd en wacht op het antwoord.
‘Nee, niet doen ik zal het nooit… hélp!
Te laat, Gerrit heeft bij het woord ‘nee’ de worp al ingezet en kan niet meer stoppen, met een grote plons verdwijnt onze pureestamper in zee.
Proestend komt hij weer boven steekt zijn armen naar ons uit en verdwijnt meteen weer onder water.
‘Leuk geprobeerd.’ roept Dirk als die kromme pollepel weer boven komt en ons met smekende ogen aankijkt.
Weer gaat hij kopje onder.
Verdomme, het lijkt er op dat hij echt niet kan zwemmen en nu ik zo er over nadenk, hij is de enige van ons die ik nog nooit in zee heb zien liggen.
Wimpie en ik kijken elkaar aan en zonder wat te zeggen duiken we over het potdeksel.
We grijpen de krotenkoker in zijn kladden en houden zijn kop boven water.
Daar komen al een paar andere maten aan, gezamenlijk brengen we de spruitjeskiller naar de boot.
Er zakt een endje manilla omlaag, dat knopen we rond de kakkerlakkentemmer:’Hieuw op!’
We werken hem over het berghout en even later ligt hij, als een nat bleek ding, aan dek.
We staan met z’n allen om het slappe lijf heen, veel leven zit er niet meer in.

‘Istie dood?’
‘Ik zal es effe kijke, ….. nee, hij is niet dood want hij kreunt.’
‘Ja, geen wonder, als je mijn zo gemeen in me ribbe trapt kreun ik ook.’
Wimpie zegt met een benauwd stemmetje:’Motte we hem niet mond op mond beasemen?’
‘Als je je geroepen voelt, ga gerust je gang, maar kijk wel uit dattie niet recht in je muil kotst.’
‘Vroeger hadde ze hem op een ton gelege en heen en weer gerold, dan komp al ut water der uit weetje wel.’
‘Goed idee, we pakken dat vaatje stortolie uit het trossenruim.’

Het vaatje met vijftig liter stortolie wordt voorgaats gehaald.
We tillen de slappe vaatdoek op maar Klaas zegt:’Ho wag effe, dat vaatje is veuls te klein, as je hem daar op pleurt legt ie met ze pote an de ene en met ze harses an de andere kant an dek.’
‘Ja dat is waar, maar as we hem nou es plat neerlegge en het vaatje over hém heen rolle?’
We leggen de schoenzolenproducent plat op zijn rug en maken aanstalten om hem te “behandelen”.
Teun zegt:’Ik vindt dat wel erg drastisch, ik denk niet dat we het moeten doen.’
‘We doene het wel,’ zegt Dirk,’zachte heelmeesters maken stinkende wonden.’
Dat slaat in dit geval nergens op, maar het klinkt goed.
Er vormen zich twee kampen.
De “Partij der Gematigden” en de“Drastische Partij”.
De PG wijst op het gevaar van bot en andere breuken.
De DP vindt dat onzin en beweert dat, gezien de urgentie van het geval, een paar gebroken bot ten niet belangrijk zijn.
De gemoederen lopen hoog op en de twee partijen staan recht tegenover elkaar te schreeuwen.
‘We doen het niet!’
‘We doen het wel!’
‘Niet!’
‘Wel!’
Eén schelle stem klinkt boven alles uit ’WE DOEN HET NIET, WE DOEN HET NIET, WE DOEN HET NIET!!’
Dirk zegt:’Hé kloothommel waar bemoei jíj je mee, rot naar je kombuis en … tering, hij leeft!’





Albert

Bedankt weer voor het opvrolijken van mijn morgen Veel plezier op vakantie joh en tot over een paar weken.

Ik heb ze niet allemaal geteld, maar toch zeker minstens tien nieuwe variaties op het thema kanenbraaiër
Lijkt wel Heinz ketchup, errug leuk, Albert.

briljant hoeveel en vooral welke variaties er zijn om een scheepskok te benoemen!!!!

waneer komt die vader daar nou eens aan????
wil wel weten hoeveel geiten en koeien ze voor je over gehad hebben albert
en dan al dat goud nog!!!!!
weet nu denk ik wel waar jij je ruitewisser mee betaald heb

Maar 3 woorden nodig

Ge-Wel-Dig!

@ Albert, komt er nog een waanzinnig mooi vervolg verhaal ??

Ik hoop van wel want ze zijn super toppie.

John

Volgens mij is Albert op dit moment aan het checken of zijn schip nog lekt.


Ronald

Het "Zeebeest" is weer terug in Purmereutel en wij zijn begonnen met het afkicken van het boordleven.
Het vakantieverhaal moet nog geschreven worden, maar ik kan alvast verklappen dat we niet naar Engeland of Denemarken zijn geweest.
We zijn eigenlijk vlak bij huis gebleven, maar dat had zo zijn reden.

Om weer voorzichtig op gang te komen, beginnen we met een aflevering van de "Zeeland".




De "Zeeland"


Man overboord!


We zitten met een kouwe keil op het trossenruim, nog wat na te ouwehoeren over de wonderbare opstanding van de kombuisridder.
‘Toch is het jammer dattie uit ze eige bijkwam,’ zegt Keessie,’nou wete we nog niet of de truc met het vaatje werkt.
Kenne we hem niet per ongeluk nóg een keer over de muur pleure en dan een paar minute langer wachten voor we hem d’r uitvisse, gewoon om effe weteschappeluk vast te stelle of dattut werkt?’
‘Kweetniet,’zegt Dirk peinzend,’ koks benne geen normale mense zo as jij en ik,’volges mijn ken je ze een half uur onder houwe en dan twintig minute oppiepen in hun eige oven, je zal ut zien, dan nog komme ze er levend uit.’
‘Ja,dat is waar,’ zegt Gerrit en pakt een nieuwe kouwe keil, ‘we hadden op de “Gretina M” een kok, die was nog gekker dan een bos uien, die haalde stunts uit, níét te gelóven!

Ik weet het nog goed, we waren onderweg naar Whitby, we voeren zo’n beetje ter hoogte van Scarborough.
Ik zie het zo weer voor me, het was net na pikheet, we kwamen de mesroom uit en zagen de kok aan dek komen met een bak aardappelschillen.
Terwijl hij ze over de fucking side kiepte, glinsterde er iets tussen de schillen,’O nee hè,’ riep hij,’mijn laatste messie.’ en voordat we in de gaten hadden wat die klootzak van plan was, sprong hij over de muur.’

Hier wacht Gerrit even en terwijl wij ongeduldig op het vervolg wachten, maakt hij op z’n dooie gemak een nieuwe pot bier open.

Ga door man,’roept Wimpie ongeduldig, issie verzope?’
Gerrit neemt kalm een flinke teug, veegt zijn mond af en vervolgt zijn verhaal.
‘Wij stonden elkaar even aan te kijken van, dit geloof je toch niet, dit kan niet waar zijn?”
Toen begonnen we te brullen: “Man overboord!!” en gooiden gelijk een paar reddingsboeien achter die mafkees aan.
Die ouwe reageerde meteen want we hoorden de bellen van de telegraaf rinkelen, maar het duurde nog behoorlijk lang voor dat de motor stopte en achteruit begon te slaan.
Naderhand hoorden we dat die fietsenmaker nog in de mesroom zat toen hij de telegraaf hoorde.
Hij vloog zo hard de trappen af, dat hij met zijn kop tegen een spant knalde en duf als een
konijn, met zijn reet plat op de plaat, zat bij te komen.
Al met al duurde het veel te lang voor we terug waren op de plek waar die idioot ergens in de majem moest liggen.
We zagen hem nergens, dus riep die ouwe de kustwacht op en vroeg om hulp bij het zoeken.
Wij begonnen zoekslagen te maken in het gebied waar hij zeker moest zijn.
De stuurman was boven in de mast geklommen met een kijker om zijn nek en wij stonden op de bak uit te kijken naar die halvezool.
We zagen hem nergens.
Nu is dat niet zo raar want er stond een aardig zeetje met beste rollers, probeer daartussen maar eens een hoofd te vinden.
Intussen was er een helikopter gearriveerd en zagen we in de verte de reddingsboot van Scarborough aankomen.’

Gerrit drinkt de rest van zijn bier op en opent een nieuwe pot.

‘Hoewel we best beseften dat in de winter een mens het nog geen halfuur in zee uithoudt, hebben we tot het donker werd gezocht maar zonder hem te vinden.
We voelden ons zwaar klote, want het was dan wel een rare idioot maar dit gun je niemand.
Afijn, we gingen weer op weg naar Whitby, waar we eerst nog op de rede moesten ankeren om te wachten op het tij.
Om een uur of tien gingen we naar binnen, op de kade stond al een politieauto op ons te wachten.
Volgens die ouwe om procesverbaal op te maken over het gebeuren met de kok.
Zodra we afgemeerd waren stapten er drie man uit de auto, twee smerissen en …. de kok.’

‘Krijg nou effe een apezak met kauwgomballe,’ zegt Dirk,’ hoe ken dat nou?’

‘Dat wilden wij ook graag weten,’ zegt Gerrit,’ dus vroegen we dat als eerste aan die vetcadet.
Hij vertelde dat hij vrijwel meteen werd opgepikt door een klein houten vissersbootje met twee ouwe kerels die op kreeften visten.
Er was geen VHF aanboord, dus kon er geen contact gemaakt worden met de “Gretina M” of de kustwacht.
Bovendien gingen die ouwe kerels niet naar de haven, maar naar hun kreeftenkorven en waren daar tot donker mee bezig.
Het was al behoorlijk laat voor ze binnen lagen en hij zich kon melden bij de havenmeester.
Na verhoor door de immigratiedienst en politie, mocht hij op het bureau slapen en ontbijten en werd toen naar Whitby gereden.’

‘Hoe bestaat het,’zegt Wimpie,’as het in de krant stond zou je het niet geloven.’

‘Ja,’ zegt Gerrit terwijl hij de laatste kouwekeil opent,’ maar weet je wat nog het meest wonderbaarlijke was?’
‘Nou?’ Zegt Dirk.
‘Dat zal ik je vertellen, je weet dat hij over fucking side stapte vanwege dat aardappelmesje? Nou, toen die vetklep aanboord van dat vissermannetje klom, had hij dat zelfde mesje tussen zijn tanden.’

Even zijn we met stomheid geslagen, dan brult Dirk:’Vuile gore ellendenaar dat je bent.
Dat zit me daar te liege dattie barst, oké, een goed verhaal mot kenne, maar dat je ook nog me laatste kouwe bier hep opgezope zajje berouwe, hondsvot!’
Gerrit ligt blauw van het lachen:’O, als jullie je eigen smoelwerk hadden kunnen zien, om je te bescheuren!
Dirk brult:’Over de muur met die hap!’
We storten ons op Gerrit, sleuren hem overeind en pleuren hem in de majem.
‘Ziezo, ga jij maar aardappelmessies zoeken!’





Albert

Albert........ hier word een mens weer vrolijk van
Mooi dat je er weer bij bent, ken nie wachte op die fakansie verhalen...

Eindelijk hij is weer terug!!
Allereerst Welkom.

Weer een mooi stukje porza in elkaar gebakken...

welkom terug albert

leuk weer wat van jouw hand te lezen

De "Zeeland"

Een romantische wandeling


Omdat de verse stores op zijn en er ook niet veel het blikvoer meer is, gaan we morgen “anker op” voor een uitstapje naar Las Palmas.
Dat hebben we net van de eerste gehoord, dus zijn we al druk bezig met de meest wilde stapplannen.

Vooral de kanenbraaiër laat weten dat hij er “één groot neukfeest” van gaat maken.
Hij loopt luidkeels te verkondigen dat hij een geweldig minnaar is, waar het gewone volk -wij dus- niet aan kan tippen.
Zoals gewoonlijk verwart hij kwantiteit met kwaliteit maar ook over die kwantiteit hebben we enige twijfels.
‘Ja hoor chef, zeker met jouw afgeleefd karkas, twaalf nummertjes op een nacht en tussendoor naar behoefte rukke, ik geloof het direct.’zegt Keessie.
De vetklep richt zich hoog op, zodat we zijn skeletachtig lichaam goed kunnen zien en zegt:’Een goeie haan is niet vet, ik neuk de hele nacht door, non stop, as een diesel.’
‘Jij, neuke as een diesel?’zegt Wimpie,’een spastisch solexie dat niet starten wil, dát zajje bedoele.’
Net voor de kok zich op Wimpie kan storten, stapt Rinus er tussen:’Ho chef effe een tandje terug, als je knokken wil dan pak je mij maar.’
De kok bindt in en gaat weer zitten:’Oké, maar as die snotneus nog één keer wat zegt, sla ik hem verrot.’
Gerrit zegt:’Je hebt helemaal gelijk chef,hij verdient niet beter, maar laten we het nu es over hoeren hebben, …. hoe gaat het met je zuster?
Als door een wesp gestoken, springt de kanenbraaiër overeind:’Hoe weet je dat, wie heb er …’
De kok zwijgt, maar te laat.
Hij vaart al lang genoeg om dit oeroude kutgeintje te kennen, dus is het zijn eigen schuld dat hij er, met twee voeten tegelijk, intrapt en zich bloot geeft.
Há, we ruiken bloed.
We bestoken hem met vragen en insinuaties.
‘Zeg chef, wat kost dat nou, zo vandaag de dag in Holland? Een short time bedoel ik’
‘Dus assik het goed kneis, dan vaar jij allenig voor de gein en hang je de pooier uit voor de echte poen.’
‘Welnee man, armoe troef, ook híj laat zich opzitten voor een geeltje.’
‘O, ik snap ut, het is een familie bedrijf, doene de geit en de ezel ook mee, chef?’
De kanenbraaiër staat te schuimbekken van woede en dreigt ons, één voor één, te wurgen.
Rinus zegt:’Oké jongens, zo is het wel weer genoeg!’
‘Ja effe dimme lui’ zegt Keessie,’ straks haktie de vingers van zijn andere klauw er ook nog af.’
‘Dat zou zonde zijn,’ zegt Dirk,’ met dat kabouterpikkie van hem en zonder middelvingers hebbe de vrouwen niks meer an hem.’
‘Dat moakt geen ene mallemoer uit,’ zegt de ex-marinier,’want dan heptie nog altijd ze tong om es effe lekker te.....’
‘Stoppen!’ roept Rinus,’Ik heb gezegd dat het genoeg was, wie nu nog doorgaat ram ik met zijn kop tegen de beting, gesnopen?’
De kanenbraaiër taait af maar voor hij uit het zicht is draait hij zich nog één keer om.
Hij neemt de houding aan van een bijbelse martelaar, op zijn dapper gelaat staat te lezen dat zijn tere zieltje danig gekwetst is door onze gore vuilbekkerij.
Helaas gaat het effect grotendeels verloren door Teun die zegt:’Moet je die koekebakker nou zien staan, hij kan zo het toneel op. Bravo chef, doe nou effe Kniertje, je weet wel “De vis wordt duur betaald”.’
‘Ja,’ zegt Keessie,’maar dan mottie wel een pannetje soep in ze klauwe houwe.’
Exit, een diep gekrenkte kanenbraaiër.

‘s Avonds zwem ik nog even naar het strand.
Eerst een stukkie lopen en dan op de thee bij Ali.
Na de begroeting en met een kopje mierzoete muntthee in mijn hand, vertel ik Ali dat we morgen voor een dag of wat weggaan om te provianderen.
Ik vraag of ik voor hem nog iets, uit de bewoonde wereld, kan meenemen.
Ja dat is er, als het niet te veel gevraagd is, wil hij nog dolgraag zo’n heerlijk blikje appelstroop hebben.
Hij rolt verlekkerd met zijn ogen en wrijft over zijn buik, de gedachte alleen al doet hem watertanden.
Van die handel hebben we zat aanboord, dus beloof ik hem een paar blikjes.
Ali lacht tevreden en schenkt hoogst persoonlijk nog een bakkie van die zoete troep voor me in.
We zitten tot na zonsondergang voor de tent.
De sterren staan prachtig te schitteren in de heldere woestijnnacht.
Het is weer tijd voor een romantisch wandelingetje met Laihla.
Zoals altijd waggelt Fatima achter ons aan, hoewel, dit keer blijft ze een behoorlijk eind achter.
Voorzichtig pak ik een borst.
Laihla slaat me niet meteen voor mijn muil, integendeel, ze hangt nog wat meer naar me toe en legt haar hoofd tegen mijn schouder.
Zo wandelen we langzaam verder, zolang we niet stilstaan hebben we geen last van Fatima.
Opeens voel ik een tastende hand in mijn kruis en voor ik het besef heeft ze mijn jonge heer in haar warme zachte hand.
Ik heb het niet meer, ik sta op knappen, mijn kloten doen er zeer van.
Maar we kunnen niet stilstaan en even gaan liggen is al helemaal onmogelijk, niet met Fatima in de buurt.
Laihla heft haar gezicht naar me op, haar mooie donkere ogen weerkaatsen het sterrenlicht.
Ze zegt met zachte stem:’Jij gaan morgen, daar veel vrouw?’
‘Ja, dat wel maar niet zo mooi als jij.’
‘Jij niet kijk, jij niet slaap?’
Nog voor ik kan antwoorden zegt ze:’ Jij kijk vrouw, jij slaap vrouw, Laihla grote mes!’
Ze kijkt me fel aan en haar lieve handje knijpt nu zo hard dat het zeer doet, haar andere hand maakt een afsnijdende beweging ter hoogte van mijn kruis.
Allemachtig, wat een jaloers klein kreng zeg!
Ik huiver even en zeg dat ik nooit en te nimmer meer naar andere vrouwen zal kijken, laat staan er mee slapen , zij is mijn hart, mijn woestijnbloem, mijn alles sinds ik haar ken bestaan er geen andere vrouwen meer voor mij en hoe kan ze ook maar denken dat ik nog van een ander zou kunnen houden nu ik haar heb gezien.
Haar knellende greep ontspant zich tot een liefkozing, ze vlijt zich weer tegen me aan en kijkt vol aanbidding naar me op.
We wandelen weer verder, ik met een hand in haar bloesje en zij met haar hand nog steeds in mijn shorts.
Allemaal heel knus en gezellig, maar toch zijn mijn gevoelens niet meer het zelfde als tien minuten geleden.
Ik moet steeds aan grote messen denken!

We komen weer in de buurt van de tent, onze handen houden alleen nog elkaar vast en dat wat gegroeid was heeft weer normale proporties aangenomen.
Fatima, die intussen vlak achter ons loopt, vraagt iets aan Laihla.
Laihla antwoord met een paar lange zinnen, waar ik natuurlijk niets van versta.
Fatima begint tevreden te lachen.
En ik? Ik krijg het gevoel dat die twee vrouwen me een test hebben afgenomen maar of ik geslaagd ben?

Ali is al naar binnen en Fatima gaat in de tentopening staan wachten op Laihla.
Laihla komt recht voor me staan en richt haar blik even op mijn kruis, dan kijkt ze stralend naar me op en zegt:’Jij slaap vrouw, Laihla grote mes.
Goede nacht, mooi droom jij.’





Albert

Schitteren verhaal weer Albert! Laila is inmiddels je vrouw?

Prachtig Albert!
Of laila is nu je vrouw, of plassen in een zeilpak op volle zee is geen probleem meer voor jouw!

Dank jullie voor de complimenten maar ik loop niet vooruit op de rest van de gebeurtenissen, .