Onderwerp: Black iron ?

Wie kan mij in duidelijke en heldere woorden uitleggen wat "black iron" exact voor materiaal is?
Wat zijn de voor- en nadelen van dit materiaal?
Verneem graag jullie reactie.

Mark,
Black iron ofwel Fe3O4 is goed te googlen maar het zegt je ws niets.
Stof van een mengsel van FeO en Fe2O3 (normaal ijzerroest). Op staal vind je het terug als hamerslag. Kan onder bepaalde omstandigheden zeer bestendig zijn, zoals bijvoorbeeld op een geweerloop. Daar wordt het regelmatig gepoetst en geolied, dus weinig kans op roest. Normale hamerslag komt voor als walshuid en roest er na verloop af. Dat komt omdat het volume van de oxidenmoleculen groter is dan de ijzer moleculen). Het ijzer (of liever staal) zelf heeft uiteraard wel een glimmende metaalkleur.

Vr.groet, peter

Peter,

Dank voor je uitleg. Nu de belangrijkste vraag wanneer een schip uit 1936 een romp heeft van Black Iron is dat goed of juist problematisch? Ben met name benieuwd of er bijvoorbeeld makkelijk reparaties aan te verrichten zijn, zoals laswerk.
Of is dit materiaal juist heel degelijk maar doordat het nu misschien te kostbaar is ordt ht niet meer in de scheepsbouw toegepast? Hoe zit het met electrolyse en plaatdikte na al die jaren?
Weet bijvoorbeeld dat bij een ALU schip electrolyse kan plaatsvinden en daardoor de plaatdikte behoorlijk kan afnemen.
Ik heb weinig tot geen kennis van ijzer of staal, dus alle informatie is welkom.

Alvast bedankt, Mark

In dat verband kan ik me voorstellen dat het schip gebouwd is uit warmgewalste plaat. Dat heeft zo'n laag.

Maar echte roestbescherming geeft dat maar beperkt. Bovendien is het erg ruw.

Als dit het is, is lassen geen probleem.

Mark,
Waarschijnlijk hebben we het nu over zg. Welijzer. Komt nog wel voor bij zeer oude scheepjes, meestal van Engelse oorsprong. Daar werd dat type ijzer veel toegepast. Met een stalen spaan of staaf werd er uit een open smeltbad een klont net vloeibaar ijzer gevist. Die klont werd dan uitgewalst. Omdat dat "vissen" nogal wat tijd besloeg werd dat ijzer zeer koolstofarm. Heel gunstig om roestvorming tegen te gaan. Omdat door het dompelen steeds een laagje ontstond, werd er wel elke keer een oxidelaagje gevormd. Bij het walsen werd dat dan zodanig geplet en vervormd, dat de oxidelaagjes geen probleem opleverden bij het klinken van bijvoorbeeld scheepshuid. Na 1940 werden lastechnieken ontwikkeld, en toen bleek dat black iron (ook wel puddle ijzer of welijzer) door de gelaagde structuur heel moeilijk te lassen was. Hetzelfde treedt op als je zg. Dubbelwals plaat treft. Dan zit er een oxidelaagje tussen, en dat last heel slecht. Met de moderne walstechniek komt dat overigens praktisch niet meer voor. Veel meer last kun je ondervinden van plaat met een te hoog koolstofgehalte (>0,15%) omdat ze het koolstofpercentage binnen veel nauwere grenzen in het smeltbad kunnen vaststellen met spectraalanalyse. Dan kun je plaat treffen die bij wijze van spreken eeuwig blijft roesten. Nou, zo kan het denk ik wel weer.

Vr.groet, peter

Volgens mij bestaat welijzer niet meer sinds 1899?

WADnWIND,
Misschien in Nederland, maar in Engeland had je nog heel lang daarna die puddle ovens. Belangrijk is dat het materiaal bijna niet roestte en dus lang meeging. Maar de jaartallen weet ik ook niet zo precies. Wel weet ik dat met de komst van de lastechniek rond 1940 men naar andere staal kwaliteiten moest zoeken vanwege de lasbaarheid.

Vr.groet, peter