Onderwerp: Small Ships Race 2018

De Tuimelaar in de ruwe Noordzee.



Onze deelname aan de small ships race 2018 is vanaf het begin een behoorlijk proces geweest, we hebben als een sneltrein op het gebied van veiligheid, inzichten de boot klaar gekregen om aan alle eisen te voldoen, dat was deel 1.

Ik geloof dat buiten de financien, ik ook vaak tegen mijn vrouw heb gezegd dat het beter was geweest om het dat het jaar er op te doen ipv dit jaar, dat had meer rust gegeven.

Maar ja zoals zo vaak ziet men dat pas duidelijk achteraf, of als je er midden in zit.
Er was geen weg terug, opgeven zit niet in mijn aard.

Voor zover de voorbereidingen, nu de boot klaar is kwamen we terecht in een ander stuk, zijn we er wel klaar voor, nee natuurlijk ! We moesten trainen , ervaringen op doen in sneltreinvaart.
En zo kozen we als eerste om met wat zwaarder weer het alkmaardermeer op te gaan met zijn tweeen en de opstapper Bertil kennis te laten maken met wat andere krachten, en zo knalde we tot de rand over het meer heen terwijl Bertil kennis maakte met wat zwaarder omstandigheden.

Niet voldoende voor de deelname besloten wij een kustreis te maken, en maakten de tocht van IJmuiden naar Den Helder, dat gaf ontzag voor de zee en zijn krachten.

Maar niet voldoende voor de deelname, er moest nog wel wat gebeuren, meer pittige en hogere confrontatie, en kozen we voor de waddenzee, ach nooit gekomen vanwege het onstabiele weer strande we op het ijsselmeer, de windstiltes, het onweer, de idiote regenval, en kwamen we terecht in eind BF8 en mischien wel BF9, tenminste ik heb 38,5 KTS gemeten en daarna waaide het nog even iets harder.

Dat was de laatste training en hier moeten we het mee doen !

De start begon in IJmuiden met al dagen ervoor veel wind, er zou een hoge druk gebied aankomen, en de vooruitzichten zouden gunstig zijn, alleen de windhoek was dramatisch, en zo zijn we gestart om richting zuid af te zakken, en dan met een windje tussen hoog en bakstag richtig Pin Mill te zeilen.

En daar begon het al, hakken, hakken en nog eens hakken tegen zware golfslag in voor uren en daar wilde we overstag en kregen een melding via de marifoon dat we niet door het munitie gebied mochten, wat we wel wilde, dat was een beetje een cruciale fout om daar gehoor aan te geven.

Maar goed met deze actie verloren we wat zuidelijke hoogte, de wind viel weg en op het motortje ronkten we verder en zo hebben we wat uren gevaren, de wind trok wat aan en zo zeilde we richting UK om te wachten tot de wind zou draaien wat zo zou moeten zijn, en hoog aan de wind door een ruwe zee zeilden we in ieder geval richting de engelse kust.

De wind draaide niet zoals voorspeld was en bleef voor ons te hoog lopen, wel werd het donker en de wind trok aan tot zeker een bf 5 met nog steeds die ruwe zee met hoge golven, mischien in de nacht nog meer wind, een bf 6 we weten het niet, de tuimelaar was getrimd met twee riffen grootzeil en volkomen afgevlakt, en een gereefde all round genua en kon de winddruk prima aan, hij lag wat uit performance, we zouden harder kunnen, maarja geen haar op mijn hoofd om midden in de nacht te gaan trimmen en meer voorzeil te gaan voeren, zwiebertje de stuurautomaat doet het perfect en de roerdruk is vrijwel niets.

En zo ging de Tuimelaar volkomen gebalanceerd de nacht door, wij niet.
Wij waren niet meer zo gebalanceerd , we waren gesloopt door al dat geweld nonstop, de kermis atractie van nu meer dan 20 uur, dat geram , heen en weer gegooid te worden, en dat geklap in de golven was heftig.

Lichamelijk was het zwaar, en zo zeilde we de nacht door om te zuidelijker uit te komen van waar we wilde zijn, de ochtend kwam er aan , het licht nam langzaam overhand van de donkere nacht en we zagen mist, potdichte mist waar we in zaten, de zon zagen we er net aan in verschijnen, om vervolgen weer te verdwijnen.

Met ais zagen we een 300 + boot recht op ons af komen met een CPA van 0,2 NM en nog 5 minuten.

Buiten zagen we niets, opeens hoorde ik de zware motoren als een hartslag in een witte deken en pas naast ons doemde een passagierschip op, een magisch indrukwekkend moment om op een klein bootje een soort flatgebouw uit de mist te naast je zien te verschijnen.

En zo zeilde we door de mist naar de engelse kust, de windhoek bleef te scherp voor ons en we zouden overstag moeten voor een minimaal 10 uur, we zeilden door, en hoopte dat de beloofde windhoek voor ons gunstig zou draaien, maar dat deed het niet.

Wat er wel gebeurde is dat de zon er door kwam en de wind wat afnam, ik zei nog tegen Bertil, al dat zo doorgaat wordt het dadelijk lekker en kunnen we met gemak nog door, met de zon word het warm en met geen mist en met minder wind straks minder golven. dan gaan we overstag en zakken we af richting noord.

Dit werd gehoord door onze almachtige ergens boven de wolken, en de mist trok aan, de zon verdween, de wind trok aan, en we zaten wederom in een potdicht mist tot aan het middag uur.

Niets overstag, geen zon, geen andere windhoek , geen minder golven, helemaal niets van dat en zo zeilde we door met het besef dat overstag gaan steeds minder aantrekkelijk was, dan word het hoog aan de wind, en hakken voor minimaal 10 uur, en besloten we Lowestift aan te doen ,een koers die we konder bezeilen en 6 uur was..we waren gesloopt, moe en teveel op ons flikker gekregen door het weer en de omstandigheden, al moet ik zeggen dat de sfeer erg goed was aan boord, Bertil is en blijft in een tomeloze positieve energiegolf zitten, ik begin te nu stellig te geloven dat het veganistische voedsel patroon bij hem best iets positiefs is voor een mens.


Lowestoft moet het worden, na vele malen getwijfeld te hebben, want dat is niet de finish van de ssr.

Ik moet wel, we moeten kiezen voor ons zelf, en zo werd het eindelijk wat minder mistig nu we verder de middag in zeilen, en zo kwamen we een mijl of 10 van de kust af.

De lucht was helderd en de wind nam nu aan tot eind bf 4 begin bf 5, en zo zeilden we met twee riffen in het grootzeil en vol open genua richting de zandbanken van Lowestoft.

Ondertussen zagen we dat we niet de enigste waren, op de AIS zagen we Kantjeboord achter ons met Bernard en Ernst Jan op een 5 NM afstand.

En zo lagen we even later in de marina van Lowestoft.
Trots dat we er waren, het was goed zo, het was een moeilijke beslissing, maar was juist om Lowestoft aan te doen.

De terugweg van Lowestoft naar IJmuiden was anders van karakter al vond ik de zee nog steeds buitengewoon erg ruw, in zeg 24 uur zeilde we naar de Marina van Ijmuiden.

Met Bernard en Ernst-Jan hebben we een ontzettend leuke tijd tijd gehad, echt toffe gasten die twee, en samen met hun een auto gehuurd en richting Pin Mill gereden om ons samen te voegen met de SSR.


ik moet nog alles laten zakken, en het moet allemaal zijn plek vinden. Maar ik kan niet anders zeggen dat ik de organistatie van de SSR ongeloofwaardig professioneel en doordacht vind, een aantal mensen met zeer veel ervaring die je omhoog trekken, vertrouwen geven en volkomen vanuit hun hart dit hebben opgezet.

Echt diep gemeend dankt de bemanning van de Tuimelaar de SSR organisatie hiervoor .

Rest mij nog Bertil te bedanken die nu gepromoveerd is tot co -schipper, een ongeloofwaardige positieve vibe bezit, en zijn ongeëvenaarde kookkunsten op veganistisch gebied.

Een aandachtspuntje was wel die 30 kilo etenswaren, en vooral die loodzware meloenen die ie meenam aan boord.

Ik voel mij een Held zoals Joost ( Sunday) mij mailde.

Nog vol van wat ik heb meegemaakt zal dit emotioneel ook nog wel wat doen, en terwijl ik dit typ en mij er voor openstel voelt ik het al aankomen in mijn energie .


Een bizar heftig en vol avontuur wat ik nooit en ten nimmer meer zal vergeten.

De schipper van de Tuimelaar !


Volgende plan is de waddenzee !en de navigatie kunsten op een hoger plan brengen, er zaten twee cruciale fouten in.

Wow!

Gaaf geschreven Peter! Diep respect voor jou en je prestaties. Petje af. Je hebt het toch maar mooi ff gedaan. Nu lekker nagenieten en je welverdiende rust pakken. Hoewel, zoals ik je een beetje heb leren kennen zal het volgende avontuur vast niet lang op zich laten wachten! Ik ben dan ook weer benieuwd naar de volgende verhalen!

Wat een prachtig verhaal Peter, echt vol emotie uit je hart geschreven!

Jullie hebben heel wat door moeten zetten -en dat ook gedaan om veilig over te komen. Deze ervaring, hoewel niet leuk (understatement) op het moment zelf, is denk ik van onschatbare waarde! Nog storm en onweer en je hebt je lijstje "nare dingen" wel compleet. En prima beslissing om je ratio ipv gevoel te volgen en voor Lowestoft te gaan ten kostte van de race. Dat kan lang niet iedereen!

Uniek stel ook, jij en die Bertil (eerder filmpje... "Bertil heeft nu zee-ervaring, jazeker, wel 6 uur...", moet er weer om lachen!)

Respect hoor!

gr en ik hoop dat dit alles je niet afgeschikt heeft!
Maarten

@Gerwin: Wat een mooie foto, bedankt !
Was leuk om een stukje samen op te varen met op de achtergrond de kranen van Harwich.
Gistermiddag TinTin overgevaren van IJmuiden naar Akersloot waar hij ook weer kan uitrusten.
Was een heftige tocht in allerlei opzichten.

Bedankt voor jullie aandacht en leuke berichten op het forum.
Leuk om te lezen dat er zo wordt meegeleefd !

Grt Hans

Mooi verhaal Peter, chapeau voor jullie prestatie!

peter1 schreef : Hadden jullie dit schip wel opgeroepen? Het lijkt er op van niet, kan je aangeven waarom niet?

Prachtig verhaal Peter!

ilCigno schreef :
in die heisa en dat geweld en de doorstane emoties gewoon vergeten, schat ik zo

Mooi verteld, Peter! En een hoop bijgeleerd op zee, met ongetwijfeld een tevreden gevoel achteraf

Die minutiestortplaats: er is een klein gebiedje, 100 bij 200 meter zoiets, met héél veel boeien eromheen. Dat stukje zou ik persoonlijk nooit doorheen durven varen. Jammer dat jouw kaart dat niet iets duidelijker weergaf! In het zuiden zat de wind inderdaad namelijk. En een stukje uit de kust, vwb de weg naar het zuiden..

FMJ schreef :
En meteen een leerpuntje betreft het gebruik van de Navionics app! iSailor de volgende keer

Op dat moment Nooit aan gedacht ! maar je hebt volkomen gelijk ! onderweg hebben we een enkele keer een schip opgeroepen, een mammoet sleper met een tanker er achter met een sleeplijn er tussen van 400 mtr, erg leuk contact en ze hebben zelfs even de koers voor ons verlegd..heel bijzonder

en we gaan idd over op i sailor !

OOIT AANGEDACHT !ilCigno schreef :

Mooi en eerlijk verslag, niet een geromantiseerd verhaal maar een verslag met alle ups en downs die bij een dergelijke trip onder deze omstandigheden horen.
Met wat foto's gaat het verhaal nog meer leven dan het nu al doet !

peter1 schreef : De beroepsvaart op zee vindt het naar mijn ervaring alleen maar prettig als je even onderling afspreekt. Zij weten dat jij hen ziet; zij weten wie je bent, waar je bent, wat je gaat doen én dat je uitluistert op de marifoon. Ze zitten helemaal niet te wachten op scheepjes die te dichtbij (CPA < 0,5NM) gepasseerd worden, ze wijken liever een paar graden uit.

Als je zelf een transponder hebt zie je dat ze soms al heel lang van te voren hun koers een klein beetje verleggen om je vrij te varen. Al had ik er bij de laatste oversteek ook eentje die kennelijk niet op zat te letten en pas na mijn oproep snel de koers nog verlegde. Uiteindelijk ook geen probleem dus.

ilCigno schreef :
Ja, die hadden wij vorig jaar ook, liep vanachter op ons in en dacht waarschijnlijk ik kijk het nog ff aan. Toen ik hem opriep zei ik dat wij van plan waren koers te houden, waarna hij keukrig zijn koers wat aanpaste.

Mooi verhaal en ik zie het een beetje visueel voor mij.. zeker helden zijn jullie

Grenzen verleggen. Dat is het mooie van zo'n georganiseerde offshore tocht/wedstrijd. "Vrijwillig" zul je deze oncomfortabele omstandighedem meestal vermijden. Een hele stijle leercurve ondergaan, dat nemen ze je niet meer af. Je leert je bootje en jezelf zo goed kennen. Een volgende keer kijk je er weer met meer vertrouwen tegenaan. Goed verhaal.

genoten.
doe mij ook zon bertil aan boord
mooi stel jullie. geeft het leven wat glans.

TinTin ligt ondertussen ook weer veilig in Akersloot.
Fantastisch verhaal Peter en petje af voor jullie eerste oversteek !
Ons verslag gaat binnenkort ook komen.

Wij hadden inderdaad geen AIS-transponder maar die gaat er volgend jaar zeker komen.
Kans is ook wel groot dat die verplicht gesteld gaat worden.

In de Marina in IJmuiden lagen wij naast de Tuimelaar.
Het lijkt er helaas op dat Peter zijn carriëre als zeezeiler toch niet gaat voortzetten.
Jammer want er leken weer nieuwe plannen gesmeed te worden





Grt Hans

haha, ik had hem ook zien liggen !

omega schreef : Welnee joh, dat is gewoon de tender die bij de Tuimelaar hoort.

Yep, zo is het !

quote="ilCigno" post=955380]omega schreef : Welnee joh, dat is gewoon de tender die bij de Tuimelaar hoort. [/quote]

Jaja, in je dromen

Grt Hans

Onze SSR was ook een heel avontuur.
Een uit de hand gelopen te laat aangevangen voorpunt compartimenteren klus zorgde ervoor dat de boot maar moeilijk af kwam middels paar extra vrije dagen opnemen kwam het uiteindelijk toch af.
Toen bijna af moest mijn bemanningslid DavidS afhaken vanwege persoonlijke omstandigheden.
Na bellen met de organisatie of die toevallig nog een opstapper wisten wat niet het geval was, uiteindelijk Boy gebeld in de hoop in de vorm als opstapper op zijn Mini Transat 650 toch nog vakantie te hebben.
Daar leek het ook op uit te draaien tot bleek dat Boy de Mini niet af kreeg. We besloten dan maar toch de kolibri te pakken maar het toplicht deed het nog niet en er moest nog wat aan de accubak gewerkt worden die ik in de compartimentering had gemaakt.
Toen toch door gedrukt en de kolibri af gemaakt die was zaterdag om 20:00u klaar en om 20:30 zaterdag bij de jumbo nog net een half uur tijd om proviand in een winkelwagen te stoppen.
Op zondag om 12 uur vaarde ik uit met alles aan boord richting Muiderzand.
De andere dag half zes in de ochtend stapte Boy op en vaarden we naar IJmuiden, in de sluis kwamen we de ZOEF tegen met Peter Schermer aan boord om 13:00u waren we in Seaport Marina.
Ik had ook de windpilot pacific light op de kolibri geknutseld op dezelfde manier als die op de Remy Oceaankolibri zit, mede dankzij las en draad tap werk bij mijn broer. Samen met Piet van der Burg maakten we dit beter in orde met een stuurlijn met clam cleats op de helmstok en mede dankzij vakkundig door Boy gemaakte soft shackles!
De andere dag moesten we om 6 uur al starten.
Daar ging het fout, in de haast vergat ik mijn zeeziekte pil (een simpel goedkoop maar goed pilletje met cerizine) te nemen.
Uiteindelijk liepen we 6.28u de startlijn over.
De boot hobbelde (met punt duiken en weer omhoog komen ) enorm een kolibri gaat goed aan de wind maar word wel echt een duikelaar.
Zo lang we zuid voeren ging het goed. Maar toen we overstag gingen om hoog aan de wind richting Harwich te gaan gaf mijn maag door het gehobbel het op, zeeziek! Talloze malen de binnenkant van de puts gevuld met mijn maaginhoud. We gebruikten de helmstok stuurautomaat maar in tegenstelling tot vorig jaar vond de accu dit niet echt leuk en ging de spanning daarvan vrij rap omlaag. Boy werd ook enigzins zeeziek maar kreeg wel de windpilot aan de praat.
Ok dit mag klinken als een ODE aan de Windpilot maar het ding "Saved Our Lives".
De windpilot, die van mij de bijnaam Hannibal gekregen had naar een paarse olifant mascotte op de "echte Sopranino" stuurde ons heel elegant richting Engeland/Harwich enige wat we hoefden te doen was op de uitkijk zitten en nu en dan de koers wat bijstellen en de lijntjes goed zetten middels de clamcleats op de helmstok.
Hij stuurde ons zonder elektriciteit te verbruiken, ook door de nacht en die nacht was stevig met harde wind en aandewindse koers met de 7m2 fok.
Daarbij liep de kolibri prima we haalden vaak 5,5 knoop met stroom tegen zakte dat in naar 3,5 knoop.
We kwamen dichter bij Harwich maar toen bleek onze hoofdaccu leeg. Ik schakelde over op de reserve accu en zette voor de zekerheid een klein 6W zonnepaneel bij. Dit bleek voldoende om het te redden.
Dit ging zo door en we bleven zeeziek tot op ongeveer 25 mijl voor Harwich toen knapten we op vanaf toen en bleef het eten in onze magen.
Nog dichter bij Harwich namen we zelf het roer over en stuurden de boot de aanloop naar Harwich in. We konden door zeilen de Orwel op en besloten maar met de boot op te kruisen, want dat gaat met een kolibri eigenlijk bijna net zo gemakkelijk als met een open boot als een 16m2.
We noteerden 0 motor minuten en liepen 20:05 aan
De motor wilde niet starten, uiteindelijk bleek het noodstopje door alle gehobbel zoek te zijn geraakt.
Met een touwtje erom gewikkeld om die wat uit te houden ging dit ook weer goed en was de motor te starten.
Helaas was door alle buiswater de kussens kleddernat op twee na, gelukkig konden we van Sunday een self inflatable mat lenen. Ook bleek dat we net te laat waren om nog iets te eten in een van de pubs.
Zelf een maaltijd maken met de origo bleek de oplossing.
Verder was TinTin nog steeds niet binnen dit maakte ons ongerust.
Toen we de andere dag wakker werden bleek al snel dat Tin Tin terecht was, hun status was om 2 uur in de nacht officieel vermist geworden maar na oproepen waren ze al snel weer terecht en vroeg in de ochtend liepen Hans (Omega) en Lisanne binnen. We waren daar heel blij om Hans en Lisanne hadden heel koude handen van het sturen in de nacht.
Daarna volgde een leuke dag in Engeland met een Engels ontbijt in The Butt Oister en een leuke wandeling om brood te halen je kan bijna niks kopen in die buurten...
In de avond met het diner bleek dat we op sw waarde 4e waren geworden dit vonden we erg fijn.
Door alle indrukken en het leven aan boord wilde het slapen goed en ging ik al vroeg slapen, de andere ochtend zouden we rond half negen vertrekken.
We hoopten een ruime winds koersje te hebben maar dat pakte anders uit.
Wederom hobbelden we aan de wind maar nu wel zeeziektepillen genomen dus dat was niet het probleem.
De hele dag voeren we aan de wind. Helaas werd dit in de avond teveel voor het onderste roerbeslag.
Tot onze schrik had die het begeven. Omdat hiervoor wel boten van de zee zijn afgesleept waren we niet blij. Middels een nood reparatie wisten we toch door te kunnen sturen met het roer en hadden marifoon verkeer met de andere SSR boten erover. De Etap 22 La Belle Jans bood hulp aan maar ja lassen onder water gaat niet zo makkelijk dus maar zo door gegaan. De andere dag in de vroege ochtend begaf het andere roerbeslag het helaas ook. Het roer konden we bergen. We gingen verder op de motor. Helaas bleek het zeilpak van Boy een lek te hebben. Hij kreeg het daardoor ontzettend koud en moest opwarmen in de slaapzak. Gelukkig werd het die zondag heel mooi weer en gaf dit verder geen problemen. Na 80 mijl motoren kwamen we uiteindelijk drie uur in de middag in IJmuiden aan.

Mooi verslag. Dank je wel.

Freek, dank voor je je indrukwekkende verslag. Bewonder je doorzettingsvermogen en oplossingsgerichtheid! Een onvergetelijke ervaring rijker!

Heftig verhaal Freek.
Gelukkig dat jullie het gered hebben zonder roer.
Met de hand op de BBM sturen is geen pretje !

Grt Hans