Onderwerp: Angstmanagement

Waterblok schreef :
Iemand aan boord zal dus oog en aandacht moeten hebben voor dergelijke 'angstgevoelens' en 'angstgedragingen'. Angst is de slechte raadgever, relativeren en vertrouwenwekkende uitleg geven van wat reeële en irreële gevaren zijn maakt een groot verschil.

Wie is er de natuurlijke invloedrijke leider aan boord?

Zou zomaar de kok kunnen zijn die ook bij slecht weer
met wat humor lekkers op ieders bord blijft scheppen ...

Niet moeilijker maken dan het is. Er kan voor je zelf rust komen door na te gaan "wat te doen bij" en daar zijn veel situaties in te bedenken. Je kunt daar rustig over nadenken en als dat er in zit, komt het in geval van nood best goed.

Elke dag passeer je op een provinciale weg ik weet niet hoeveel auto die op je af komen met >80km/h en op minder dan een meter naast je passeren, dat vinden we niet eng maar normaal en denken er nooit over na, en denken er vaak niet aan wat er allemaal mis zou kunnen gaan



En nee ik bagatelliseer het veiligheids-ding zeer zeker niet, het is goed om over zaken na te denken, als je dat doet kun je ook dingen die een probleem kunnen worden in een vroeg stadium herkennen en er op inspelen, maar als het angst wordt ben je niet goed bezig

Situaties waarin lijfsbehoud aan de orde is heb ik op zee gelukkig nooit meegemaakt. Ik kan er dus niet over meepraten of en hoe je dan angst voelt en hoe je daarmee om moet gaan.

Ik heb wel goed ervaren hoe subjectief angstbeleving kan zijn, toen ik dit jaar met twee opstappers een oceaanoversteek maakte op de makkelijke route van de Kaap Verden naar Suriname. Voor ons alle drie was dit de eerste keer. Op dag twee bekende een van de opstappers, een ervaren zeiler, dat hij de hele eerste nacht angstfantasieën had gehad over wat er allemaal mis zou kunnen gaan. Containers, walvissen en andere dingen waar je tegenaan kunt varen; mast overboord en andere dingen die kapot kunnen gaan; noem maar op. Hij had geen oog dicht gedaan. Nadat we daar gedrieën over hadden doorgepraat, over oplossingen en reddingsmiddelen en hoe klein de kans op fatale schade was, was de angst weg, kwam niet meer terug en maakte plaats voor genieten.
Zijn angst lijkt in samengebalde vorm op de vage onrust die ik in het jaar voor mijn trip ook met enige regelmaat maar in lage intensiteit heb ervaren: "wat kan er onderweg allemaal mis gaan?". Zodra de landvasten los zijn is die onrust weg, want dan gaat het concreet ergens over; de voorbereiding is enger dan de uitvoering. Ik had bij de start van de oversteek dan ook een voorsprong op de opstapper, omdat ik die onrust al had overwonnen en had mogen ervaren dat er in de praktijk zo weinig misgaat.

Deze anekdote illustreert dat angstgevoelens (niet reële angst) gemanaged kunnen worden door onder ogen zien, het opzoeken en geleidelijk verleggen van grenzen in combinatie met een goede voorbereiding. Onder begeleiding van iemand die een voorsprong heeft kun je daarbij grotere stappen zetten. De topic starter is een schoolvoorbeeld van een goede voorbereiding en het verleggen van grenzen.
Wat je nog wel eens ziet is dat de voorbereiding onder druk van de onrust of angst buiten proporties wordt opgeblazen, zodat het er niet van komt om de grenzen op te gaan zoeken. Dan boek je natuurlijk geen progressie.

Interessante discussie. Ikzelf ben van nature iemand die beren op de weg kan zien en daardoor zal ik eerder geneigd zijn iets misschien niet te doen of met een bepaalde onrust in mijn lijf ergens toch aan begin, wat daarna gelukkig vrij snel omslaat in genieten en altijd met gezond verstand te blijven nadenken.Omdat het leven er niet leuker op wordt als je uit 'angst' allerhande zaken laat probeer ik die onrust om te zetten in iets positiefs door me extra goed voor te bereiden en op al die rampscenario's in mijn hoofd ook oplossingen te vinden, of te bedenken: wat zou ik doen als. Je zou dat ook kunnen zien als angstmanagement. Veiligheid en voorbereiding staat bij ons voorop, net als het luisteren naar onze 'gut feeling'.

Zo zijn we eens uitgevaren en kwamen er vrij snel achter dat het veel harder woei dan door vier verschillende weerdiensten was aangegeven. Hierop besloten we vrij snel terug te gaan naar de haven, wat een wijs besluit bleek, aangezien de verder nog verder aantrok.

Zo ben ik in al die jaren dat ik zeil wel eens in een situatie terecht gekomen waarbij ik, als ik dat vooraf had geweten, hier zonder meer nachtmerries van zou hebben gekregen en er dan misschien niet eens aan zou zijn begonnen. Geen ronduit gevaarlijke en/of onverantwoorde situaties, maar onvoorziene omstandigheden die je iedere zeiler nu eenmaal overkomen. Op de penibele momenten zelf echter heeft altijd het gezonde verstand het overgenomen en deed ik instinctief het juiste. uiteindelijk hebben die spannende momenten juist bijgedragen aan het zelfvertrouwen en de 'angst' doen afnemen. Ervaring dus. En inderdaad gaat iedereen op een andere manier om met angstige situaties. In mijn geval en met mijn persoonlijkheid is mijn vorm van angstmanagement (hoewel, echte angst kan ik het niet noemen, eerder (over)bezorgdheid) een zeer zorgvuldige voorbereiding maar ook mijlen maken en ervaring opdoen.

Veel reacties op dit belangrijke onderwerp.
Mee eens dat voor een organisatie er andere verantwoordelijkheden gelden dan voor de zeiler op eigen kiel. Blijft de vraag hoe ieder de eigen angst als adviseur kan inzetten en niet als dictator.

Ik heb een artikel geschreven met als titel: Hoe durf je. Naar aanleiding van mijn solo tocht naar de Shetlands vorig jaar (zie ook film-links bij onderwerp Tornado 770)
Het artikel wordt deze maand geplaatst in de clubbladen van de Kustzeilers en Toerzeilers (van beiden lid). Wellicht plaats ik het daarna hier ook.

Behouden vaart
Rolwolk
Tornado 770

Zoeken bij Google op "fear management in extreme sports" levert veel hits. Veel populair wetenschappelijke reutelpraat over activiteiten als al red-bull drinkend springen uit heliumballonnetjes vanaf 45km hoogte, extreem skiën door één meter brede verticale geultjes op 8km hoogte en meer van dat soort leuke dingen. Adrenaline en dopamine verslaafden die het fijn vinden om die stofjes in hun hersenen te late kriebelen; het is een biologisch verschijnsel wat bewijst dat de mens ooit een overlever was. Het gevoel wat er dan ontstaat wordt "flow" genoemd.
De stukjes gaan nooit over zeilen. Zeilen is in mijn ogen ook niet "extreme". Het is veilig, er vallen weinig doden bij.
Ik krijg over mijn zeiltochtjes ook wel eens de vraag "vind je dat niet eng?". Ik schaal die vraag in op hetzelfde niveau als dat mensen mij bevragen over het in één ruk naar zuid Frankrijk rijden, tegen de regels van elke twee uur stoppen in. Het is slechts een iets opgerekte interpretatie van de toeristische norm. Ik vind het lekker om in 9 uur tijd 1100km te rijden; krijg er dopamine en adrenaline van in mijn kriebelcentrum in m'n hersenen, vind het dus lekker; het brengt mij in "flow"
Ik krijg ook dopamine en adrenaline in m'n hersens van het langdurig op een klein hobbelbootje op zee zitten. De "flow" is tegelijkertijd een staat van hoger èn lager bewustzijn: alleen zaken die er toe doen krijgen attentie, alle andere zaken verdwijnen uit het hoofd.
Maar goed: met angst heeft het niet te maken (bij mij); het is en blijft simpel toerisme.

De enige angst die ik beleefd heb is als je een traject moet doet in een smal meteo venster. Je bent dan continue bezig of je wel op tijd in veiligere wateren bent.
Het moeten komt voort uit het strakke tijdschema met het varen met passagiers. De angst is dan dus overvallen te worden door aahgekondigd slecht weer.

Hierbij blijf je wel normaal functioneren naar de bemanning, maar bent zeer alert op de meteo ontwikkelingen. Bij waarneming tref je voorbereidingen.
De adrealine blijft, maar je houdt je zelf voor dat alles goed gaat en heel blijft.

De 2e angst is als er iets stuk gaat in slecht weer. En vooral het daaruit volgende feit dat je dan niet altijd de controle over het schip kan houden.
Dit is alleen op te lossen met prioriteiten stellen en handelen.

De 3e angst is mob. Van de bemanning.

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Angst is enkel op te lossen met routine denk ik, ben begonnen met dit onderwerp als motorrijder na twist of the wrist gelezen te hebben. Daar wordt simpelweg gesteld angst = dodelijk. Je draait onder angst je gas dicht terwijl je voor controle snelheid moet hebben. Je kan dit enkel vermijden door oefening en routine. Hetzelfde gaat bij mij op voor zeilen, oefenen totdat het routine wordt zodat je nieuwe ontwikkelingen makkelijker hoofd kan bieden....

Wel makelijker gezegd als gedaan maar..... oefenen is leuk

'De evolutie' heeft z'n redenen om angst een onderdeel van onze emotionele bagage te maken. Zonder enige vorm van angst zou ons geen lang leven beschoren zijn.

@ tafkaf
Ik rij sinds mijn 18de motor [ben nu 64] en heb een paar situatie's meegemaakt waarbij angst met de bijbehorende adrenaline ervoor gezorgd heeft dat ik de op dat moment juiste beslissingen heb genomen.

Met angst is het net zo als met medicijnen, teveel kan dodelijk zijn. Van een beetje wordt je beter.

WADnWIND schreef :
Is de eerste angst van de bemanning MOB de schipper.

Gaat een bemannings lid overboord is dat 99% te wijten aan de schipper

Sunday schreef :
Ik zou niet willen beweren dat bovenstaande volledig off-topic is, maar of het nog iets met angstmanagement te maken heeft?
Misschien wel met op de toppen van je bewustzijn c. q.  zenuwen leven en daar enigszins aan verslaafd zijn.

Met een dergelijke manier van zeilen heb ik helemaal niks. Mijn zintuigen staan wel wagenwijd open, maar de nadruk ligt toch op het ervaren en genieten van de omgeving. Het zeilen is daartoe slechts een middel. Plekken bezoeken die je in Nederland in die vorm niet vindt. Het landschap en de cultuurhistorische in je opnemen. Daar gaat het mij om.
Reizen over water is wat mij betreft een van de prettigste manieren om dat te bereiken. En omdat ik dat graag op een rustige en niet lawaaiige manier wil doen, zeil ik.
En dan graag zoveel mogelijk op een comfortabele manier, met een bezeild koersje en een  windje tussen 3 en 4 bft.

En omdat het zeilen is komen de wat spannender momenten toch. Die hoef je niet op te zoeken...



Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Jeroen-pion schreef :
Deze stelling is wel erg overdreven, begin maar eens bij 50%

aan welke van de 45% kan de schipper niets doen dan is jouw ogen ?

Impulsieve acties van de bemanningsleden zijn de voornaamste oorzaken van een MOB.
Op de plaats waar de schipper staat is meestal geen communicatie mogelijk met het voordek.

als dat 45% is, is het een behoorlijk risico schip.

Bovendien als je dat weet dat ze nog wel eens onverwacht kunnen doen, en je dan ook waarschijnlijk de bemanning niet goed genoeg kent, zou je een life-line kunnen verplichten bij zaken op het voordek.

Heb je toch weer 45% gewonnen

Je geeft ook precies het antwoord wat ik wilde hebben: je weet dat ze onverwacht kunnen doen en daardoor overboord gaan.

Dan zeg ik : als je schipper bent en dat in je achterhoofd hebt, zeg je : voordek life-line, "laat ze dan maar gek doen".

Als schipper heb ik de taak om over de bemanning te waken ben daar ook verantwoordelijk over zie de BPR art102 en 104

roozeboos schreef :
Dat u de schepen gemist hebt kan gebeuren, reken maar dat die schepen u wel in het vizier hebben gehad. Mogelijk hadden zij de koers daarbij al aangepast om veilig te passeren?

Wat betreft angst, op zich geen punt zolang je kalm blijft, zo niet keer je om, het moet wel leuk blijven natuurlijk.

Jeroen-pion schreef :
Valt reuze mee in dit land, justitie zal een MOB in het algemeen zien als overmacht, dood door schuld is weer een stap verder, maar ook hier een taakstrafje van 150 uur..

150 uur antifouling smeren zeker..

dat zal allemaal wel, maar nu wordt het speculeren ik wil nog wel eens zien ik neem 1 opstapper mee, die nog nooit op een boot is geweest, die stuur ik naar het voordek om wat te doen, gaat over boord verdinkt, dat mij geen verwijtbaar feit te laste wordt gemaakt.

Of dat men zegt naja overmacht, kan gebeuren helaas...............

Geen idee, nooit meegemaakt, hoop het niet en wil het ook niet, dus IK kan het antwoord niet geven.

Wat ik wel weet is wat ik aan boord doe :

Iedereen zwemvest om, varen is om, ook bij 25 graden windkrachtje 2/3

Tijdens de vaart geen alcohol

Pissen niet over boord, daar voor gewoon even naar binnen

Begint het schip aanzienlijk te rollen / stampen life lines aan, heb die dingen niet voor de sier gekocht.

Elke opstapper leg ik uit hoe het 1 en ander werkt aan boord bv hoe je de motor start, noodkanaal marifoon etc, dat doe ik voor we weg varen 15 min werk, maar ook ik kan van de trap donderen en even weg zijn.

Rennen aan boord, ook om zo snel mogelijk naar het voordek te gaan verboden, liever een gat in de boot of een zeil naar de blixem dan iemand zonder tandjes of erger.

Last but not least de opstapper bepaald of we naar buiten gaan of niet, ik zeil vaak met wal volk, dus ik zeg morgen wordt het dubbele van vandaag, kwa wind wat vind je daarvan? overmorgen is het als vandaag, we kunnen morgen reven en kijken, wordt je onzeker geef het aan gaan we direct terug niets aan de hand, gaan we de dag erop verder.

Wat heeft al dit moraal ridder gedoe tot doel, dat een opstapper zich bij mij prettig voelt aan boord, en dat het leuk blijft, en ik zo goed als mogelijk de veiligheid aan boord waarborg.

Jeroen-pion schreef :
Precies: Je hebt het voordeel dat je er al over hebt nagedacht waar je op moet letten
Eén puntje pilsje blijven wij gewoon drinken

Kapiteinmomo schreef :
heel soms ik ook hoor

Paar jaar geleden een bootje overgebracht naar Spanje voor de Belgische kust werd deze 40 voeter volledig droog gelegd.

Ik zei tegen de schipper zet mij maar weer aan land, dat wilde hij niet zat dus in m,n eentje een biertje te drinken (gezellig joh)