Onderwerp: Angst tijdens het zeilen.

Angst is niet goed, gezonde spanning is prima. Adrenaline doet je scherp houden en beter anticiperen en schakelen in penibele situaties.
Angst doet mensen overboord springen of in paniek handelen.
Ik denk dat iedereen aan boord wel gezonde spanning kent of heeft gekend.
Houdt het ook leuk en... Spannend. Het is ook leuk om steeds je grenzen te verleggen met zeilen.

wilweg schreef :
U2's laatste nummer heeft daar een leuke lyric over vind ik :

"Every sailor knows that the sea is a friend made enemy."

Angst is mar veur eben , spiet is veur altied

zingt lohues heel treffend

iGrf schreef :
Het zou heel goed kunnen dat dat zo is!

Als ik een draadje over storm tactics lees duizelt het me voor de ogen. Dan denk ik: Help! Daar heb ik geen verstand van, no way dat ik in zo'n situatie adequaat zou handelen.

Dus het laatste wat ik wil is in zwaar weer komen. En op korte oversteken kun je nog je weather window nog wel uitkiezen, maar als je de oceaan over gaat niet. Dat vind ik er eng aan.

Scheepvaart, ondieptes, ook eng, maar daar heb ik al heel vaak mee te maken gehad en ik weet hoe ik ermee moet werken.

jouzers schreef : In die zin ken ik geen angst, wel spanning

iGrf schreef :


roozeboos schreef : Ze bent banger voor oe dan ie voor heur!

Ik mis Sunday in dit draadje..

Verlammende angst is volgens mij nooit goed, perfecte voorbereiding juist wel. Dat er nooit wat fout mag gaan ben ik het echter niet mee eens, je moet je grenzen verkennen.. Als je nooit broacht dan push je je boot niet hard genoeg

Tijd voor angst is het als het buiten +50kn waait, je alles gedaan hebt om de schade aan je schip minimaal mogelijk te maken. Dan kun je binnen gaan zitten met de EPIRB tussen je benen in geklemd gaan wachten wat er komen gaat. Eerder niet.

wilweg schreef :
Maar het ging in bovenstaande opmerking over een ' passaat oversteek' en dat versta ik dan even als vanaf de Canaries naar de Carieb tussen december en januari met een contante noordoosten wind. Dan is de kans op een storm (windkracht 9 en hoger) niet zo heel groot.

Michel

Laatste maandagnacht nog angst gehad. In een haven dan nog wel.
We lagen reeds een paar dagen in het piepkleine stadshaventje van Hydra eiland. Hekanker ( een zware Northill ) dan met de boegspriet naar de binnenkant van de Noord kade. Twee landvasten naar de kade. Slechts 12 mm lijn op slip gezet want het weerbericht had het over dagenlang max. drie Bf.
De punt van de boegspriet drie meter van de kade want om een of andere reden lagen de plaatselijke visser caiques ook zo afgemeerd. Dat doet denken. Ik zet met een rolling hitch een lijn op de zware mooringlijn van de buurcaique. De knoop onder water zodat het lijkt alsof ik twee ankers heb maar in werkelijkheid aan de bommenzekere mooring van de visser lig.
Een paar dagen door het stadje en over het eiland geslenterd, prachtig dat autoloze eiland.
Maandagavond om 23h steekt een NW wind op, trekt aan tot ???? ( we hebben geen instrumenten ) en een swell begint het haventje binnen te lopen. De swell word teruggekaatst door de stadskade zodat wij de golven van achter krijgen. Die golven zijn algauw ¾ meter, onze boegspriet gaat een meter op en neer, mocht die de kademuur raken is niet te overzien wat zo allemaal zal breken.

De mooi weer voorlandvasten zijn eigenlijk te dun voor deze onverwachte storm. Om winterlandvasten ( 20 mm ) uit te brengen moet ik met de bijboot naar de kade, is me véél te link, dat zou gegarandeerd brokken en splinters worden. Ik houd de hele nacht ankerwacht, houd de landvasten en het achteranker in het oog. Om 4h s´morgens neemt de wind iets af, ik klim in de kooi.

Ik had angst. Geen doodsangst maar zorgen om m´n bootje. Onze acht ton rollen en stuitelen dat je niet kon rechtop staan zonder je vast te houden, de buurcaique rolde zo mogelijk nog meer, twee zware houten scheepjes, geen enkele fender zou het contact tussen de twee overleven.

Dat bootje en alles dat er in zit is alles wat me nog rest aan materiële zaken. Ik moet er niet aan denken brokken te maken en dan in het kikkerlandje in een huurwoninkje te gaan zitten. Om van werken maar niet te spreken.

In ons huisje had ik nooit angst.
Vaar ik andermans boot heb ik nooit angst.
Heb verleden jaar een catamaran met zware schade overgevaren naar een werf. Het jacht had zijn mooring gebroken, is in de rotsen gekomen. Zware schade aan één romp. Gesalvidged door een visser die dan iedere dag meerdere keren kwam pompen om het lek bij te houden. Geen motoren, geen stroom.
Ik heb het jacht 27 mijl ver met windje zeven achter / half naar de werf gevaren. Eén man in de BB romp om constant te hozen en ik deed de rest. Fun.
Dat ding liep ondanks de schade enorm. Bij Methana heb ik een paar keer opschieters gemaakt om te zien wat de boot in zich had. Zeventien knopen en de hoosman maar schreeuwen dat ik moest ophouden want hij kon het lekken niet meer bijhouden bij de verhoogde druk op de bakboord romp. Niet eens geankerd maar zeilend een mooring opgepikt. Eerste keer dat ik zo´n merk catamaran voer.

Vaar ik een mast overboord is dat de eigenaar z´n zorg, het kan me niet wild genoeg zijn.
Op m´n eigen oeroude kleine houten bootje ben ik een paar keer heel erg bang geweest. Twee keer echt gedacht dat ik m´n hachje zou laten.

msas schreef : Klopt, maar de voorgeschiedenis speelt ook mee, in dit verhaal.

Ongeveer rond dezelfde tijd zijn vrienden van Puff (Windoverseas) in een squall terecht gekomen en hebben hun mast verloren. Het kan dus wél. En dat is ze waarschijnlijk niet in de kouwe kleren gaan zitten..

puffopreis.blogspot.nl/2014/12/the-perfect-storm.html

OldBawley schreef : Doet me denken aan wat iemand op die facebookgoep zei: hij is weliswaar weleens bang op het water, maar dat hij heeft die angst liever dan de stress van het dagelijkse leven.

De angst op het water is angst voor directe, concrete gevaren. Vechten of vluchten, net als in de oertijd. Dat soort angst is natuurlijker voor ons dan de vage, altijd aanwezige stress van deadlines, hypotheken of belastingaanslagen. In zijn ervaring maakt de angst op het water scherp, terwijl de dagelijkse stress hem juist verdooft. Een interessant gezichtspunt.

Angst,....het besef dat er een prijs is die je moet betalen als het misgaat ?

Jaren geleden samen met mijn (toen nog nieuwe) vriendin een boot gehuurd. In dat jaar schade gevaren,...jammer van je eigen risico maar dat is te overzien. Na een geweldige vakantie gewoon weer naar huis en de borg afstaan. (zooo lekker zakelijk / afstandelijk...)
Het jaar erop een Dehler 98AK gehuurd,..lekker sportief varen,..ging soms erg hard bij Stavoren maar...geen probleem geen angsten.
Nu een eigen boot (zelfde type overigens als die we huurden)2 jaar aan een stuk op het droge aan gewerkt (zomer en winter..) elke euro die ik kon missen erin gestoken, ik leefde voor de boot.
Vorig jaar voor het eerst echt wezen varen op de Oosterschelde....lekker sportief,..lekker schuin heerlijk ..dacht ik....Mijn vriendin die toendertijd het schitterend vond (met de gehuurde 98AK) zag ik nu ineens benauwd kijken en.....de vraag stellen of het wat minder kon....RAAARRRRRR......

Waarom is zij nu ineens bang....?
Ze besefte ineens hoeveel pijn moeite, geld en inzet de boot had gevraagd van ons...als er iets kapot gaat....bijna alles is custom made en na 3 jaar konden we eindelijk zeilen. Als het misgaat ziet ze de tijd alweer terug gaan en....weet niet in wat voor een dip ik terecht zou komen.
Ja bij het huren had ze hier allemaal geen last van...de persoonlijke prijs van schade is minder.

Angst,..ja wat heb je erbij te verliezen,....

FMJ schreef : Of zoals Mario Andretti zei : “If everything seems under control, you're not going fast enough.”

wilweg schreef :
Subjectief heb je helemaal gelijk.
Objectief moet je met alles de risico's afwegen en kijken wat je ervoor over hebt.
De straat oversteken is ook een risico en zelfs de rest van je leven in bed blijven liggen zal bepaalde risico's met zich meebrengen.
Ik heb de het relaas van Windoversea ook gelezen en ik zou het zelf zeker niet willen meemaken.

Maar ik ben net dit boekje aan het lezen : www.bol.com/nl/p/vier-zomers-zeilen/9200000021818255/
Waar die kerel met zijn waarscheepje geraakt zou ik niet willen nadoen !
Hij zeilt naar de azoren en terug zonder motor en komt pas in de problemen op zijn terugtocht rond de kanaaleilanden omdat er geen wind is.....

Ik bedoel maar dat het altijd en overal kan mislopen ....

iGrf schreef : Die afweging maak ik ook, en ik denk dat het risico van een oversteek niet opweegt tegen het plezier ervan.

Voorlopig blijf ik lekker veilig binnen Europa. Helgoland, en de komende jaren naar plekken als Schotland en de Faroe eilanden, Voor mij avontuur genoeg!

En wat het boekje betreft: De Kanaaleilanden zijn soms erg pittig! Heb het idee dat ik daar echt 'volwassen' geworden ben als zeiler. Maar dat maakte het ook erg uitdagend en leuk

wilweg schreef :
Begrijp me niet verkeerd, ik zeil nog maar een paar jaar en ben zelf nog niet 'alleen' op de noordzee geweest. Dus ik voel me zeker niet klaar voor een oceaan oversteek ....
Ik wil je dan ook helemaal niet overtuigen dat het makkelijk is ofzo

Ik was 2 jaar geleden aan de kanaaleilanden (als opstapper op een 42 voet breehorn) en ik vind het een super mooi gebied dat inderdaad wel wat intimiderend kan zijn.
Ik kan me zeker voorstellen dat jullie daar enorm veel van geleerd hebben (heb met veel plezier je blog gelezen daarover).

Als je het boekje niet gelezen hebt kan ik het zeker wel aanraden, wel boeiend om te zien wat een 19ft bootje allemaal kan.
Ik heb zelf nog een 19ft houten bootje en vind 5 bft op de grevelingen al meer genoeg om het leuk te vinden !

iGrf schreef : Ik heb ook dat idee niet hoor Vind dit een leuke discussie, leuk om te zien hoe anderen ertegen aan kijken.

En over het boekje gesproken: Misschien haal ik zo'n boekje wel op de hiswa.. Zit namelijk met Henk Bezemer in een panel

Blijft boeiend, angst, bang zijn.
Aan een passagier of bemanningslid zie je het zo als ie bang is: manier van zitten, vasthouden en lopen, een bepaalde verkramping.
Doodmoe wordt je ervan!
Zeeziek wordt je er van!

Niet fijn dus.

Ik doe m'n leven lang al "enge dingen". Heb daar plezier in.
Ik heb het gevoel dat het "gewone leven" te weinig uitdaging geeft op dat vlak: overleven stelt daar -in het gewone leven- niets meer voor.
Aan de andere kant: juist bij alle enge dingen die ik doe heb ik een soms bijna extreem gevoel van controle. Lekker neurotisch he?
Dat gevoel is volledig subjectief, ik ga er niet over in gesprek, laat staan in discipussie: het is van mij.
Of ik het prettig vind om op een hoogte van 7500m een dag of 8 te kamperen op een100cm brede richel van met urine aan elkaar vastgevroren ijsblokken met een bijna loodrechte afgrond onder me van 2500m is iets van mij: dat is niet uit te leggen.
Of ik het fijn vind om in een klein bootje lekker dagen lang in m'n eentje over de Noordzee te dwalen is net zo van mij.

Meditatie, mindfullness, neurolinguistic programming, alcohol, slaapdeprivatie en een tikkeltje gekte: ik vind het allemaal best, "been there, doen that and still tryin' hard".

Lekker!

Interessant onderwerp

Mijn angstige momenten liggen meer in de voorbereiding en fantasiefase. Eenmaal aan het zeilen geen angst, soms wel nog wat zenuwachtig. Dat gaat vooral over dingen als stroming, dieptes en keuzestress.

Qua boothandling kijk ik altijd naar de boot en vraag me af of de boot nog doet wat ik verwacht, wil? Dat is tot nog toe altijd het geval geweest.
Wel heb ik een paar domme dingen gedaan, waar ik soms nog van wakker lig. Dan probeer ik er maar maximaal van te leren en te bedenken hoe het anders had gemoeten. Zo hou ik de leercurve steigend.

Ik heb overigens altijd heel veel angst voor het zeilen.

Angst of een of andere familie of andere verplichting geen roet in het eten gooit.

Angst of mijn vriendin geen roet in het eten gooit als het te hard waait voor haar als we samen gaan.

Angst dat het weer sowieso roet in het eten gooit voor het weekend.

Angst dat wedstrijden afgelast worden bij te harde wind.

Angst dat een maat het toch niet ziet zitten om mee te gaan vanwege harde wind of regen.

jouzers schreef :
geen angst dat iemand anders sneller zeilt?

Baasklusje schreef :
En tijdens de woensdagavondwedstrijden in Monnickendam is die angst van Remco trouwens nog terecht ook

Angst is voor mij niet het goede woord. Bezorgd ben ik soms wel op zee afhankelijk van de omstandigheden zoals oversteken van de shipping lanes met slecht zicht. Sinds we AIS transponder is dat weer een stuk minder natuurlijk.

Vooral het weer wil nog wel eens tot spanning en zorg lijden bijv. bij onweersdreiging. Bezorgdheid is m.i. in dit geval zelfs nuttig en nodig. Maakt mijn tenminste ook alert en voorzichtig als dat nodig is.

ik heb geen angst, ben wel alert en waakzaam. bij nieuwe havens in de vreemde check ik alle bijzonderheden meerdere keren. goede voorbereiding is het halve werk.
reven en boothandeling moet je met je ogen dicht kunnen, apparatuur is leuk maar je eigen waarnemingen zijn veel belangrijker.als je solo op pad gaat is vooruitdenken belangrijk.
moeilijker is het niet.
nu elke avond een stukje lezen in een oude almanac van 1995 over de Schotse wateren, om alvast een beetje het vakantie gevoel te krijgen.