Onderwerp: Een zeiltochtje naar Denemarken, Engeland of ..... ?

Albert , wat heb je het zwaar met dat animeer meisje bij je.

Zo, Albert, ik liep nog een paar afleveringen achter.
Heden ochtend even bijgelezen.
Dat maakt een veregende paasochtend weer helemaal goed....

Heren, bedankt voor uw bijval.

@ Ton, wanneer ik je zeg dat we,in mijn zeemanstijd, voor een annimeermeisjes gewoonlijk de titel "drinkieshoer" gebruikten, zul je begrijpen dat ik niet blij wordt wanneer iemand in verband met Marjanne het woord annimeermeisje bezigt. Ik ben er van overtuigd dat je het niet kwaad bedoelt maar toch doet het zeer.

Vr. gr. Albert.

Als het zeer doet spijt het me, maar haal het niet in mijn hoofd om je meisje of jouw te beledigen.

Oké Ton, wanneer we elkaar weer zien, ben jij aan de beurt voor het eerste rondje.

Albert 45 schrijft:
Prima, als je langszij ligt mag je proberen de boot leeg te zuipen.

Wangerooge – Langeoog. II


Voorzichtig doe ik mijn ogen open en hou mijn horloge voor mijn neus. Mijn blik scherp stellen lukt niet me niet erg, dus doe ik één oog weer dicht. Zo, dat gaat beter, het is een paar minuten over acht, hoog tijd om op te staan. Terwijl ik mijn broek aantrek, komen de beelden van gisteravond in het clubhuis weer terug en ondanks een klein katertje, eigenlijk niet meer dan een kitten, sta ik hardop te lachen. Achter me mompelt een slaperig stemmetje ’Met wie sta je te praten?’ Há, nog een die langzaam bij “de mensen komt”. Ik draai me om en zeg:‘Met wie? Met de mannen van de reddingsboot natuurlijk, die heb je gisteravond zelf op de koffie gevraagd.’ ‘Nee toch! Hoe laat is het?’ ‘Klokslag tien uur, precies zoals jullie hebben afgesproken.’ Over mijn schouder, roep ik richting stuurhuis:’Kommen sie bitte?’ ‘Néé!’ roept Marjanne en trekt vlug het dekbed tot aan haar kin. Angstig kijkt ze langs me heen naar de kajuitingang. Dan, als er niemand verschijnt, kijkt ze me aan en ziet, zoals zij het omschrijft, “die gemene grijns”. Nog voor ik door heb wat ze van plan is, grijpt ze het glas water, uit de houder aan haar kant van de kooi en werpt de inhoud recht in mijn gezicht. Even denk ik er over om de dekwasslang op te tuigen maar nee, ik heb er wel een héél klein beetje zelf om gevraagd en bovendien, vanavond in een natte kooi duiken lokt me ook niet erg aan, dus zeg ik:’Dankjewel schat, dat scheelt weer een wasbeurt. Kom je eruit? Over een uurtje vertrekken we naar Langeoog.’

Om 09:10, twee uur en een kwartier voor hoogwater Langeoog, vertrekken we van Wangerooge. Het is droog, half bewolkt, met een zuidwestelijk windje van 6 bft. Om naar de geul onder het volgende eiland te komen, moeten we eerst zowat het hele zeegat uit. Tussen de twee eilanden in, varen we als het ware een letter A. Eerst langs de rechterpoot omhoog en dan, bij scheidingston H31/AH14. langs de linkerpoot naar beneden. Net voor deze drastische koersverandering rollen we de zeilen weg. We gaan nu zowat recht tegen de wind in. Hier tussen de platen lopen weinig golven en is het, zelfs op de motor, leuk varen. ‘Martje, pak jij hem? Dan kan ik een paar foto’s maken.’ Op een van de platen, aan de oostkant van Spiekeroog, ligt een hele kolonie zeehonden.

Onder spiekeroog, net voor we de prikken van het wantij van de Muschelbalje bereiken, komen we het betonningsvaartuig “Seefalke” tegen. Erachter hangt de boot waarmee ze nieuwe prikken plaatst of de oude verzet. De schipper doet de deur van de stuurhut open om even naar ons te zwaaien.

Prikken plaatsen is trouwens geen zwaar werk. Ik dacht altijd dat die dingen er met de hand in gewurmd werden maar sinds ik ze een paar jaar terug bezig zag, weet ik wel beter. In de boot staat een, door een klein motortje aangedreven, waterpompje met daaraan een slang met een holle lans. Het boompje (prik) wordt rechtop buitenboord gezet, waarna de lans met zijn waterstraal pal naast de punt van de prik het zand wegspuit en samen met de prik in het zand verdwijnt. Is de prik op diepte, dan wordt de lans teruggetrokken. Op deze manier worden ze ook weer losgespoten.

We komen steeds dichter onder de vaste wal tot, net voor Neuharlingersiel, de geul weer NNW opgaat in de richting van het zeegat tussen Spiekeroog en Langeoog. Wij pakken een andere geul, de Baklegde en komen twee mijl verder al bij het wantij. We hebben het goed uitgekiend, want we hebben nu bijna pal hoogwater. Marjanne houdt het echolood scherp in de gaten maar nergens staat minder dan 2.20mtr water, dus 0.85mtr onder de kiel op het ondiepste stuk van de hele route. Bij het laatste stuk wantij komen we de grote zus van de “Seefalke”tegen, de “Seehund” van Norderney. Ook hier komt een arm naar buiten om ons te groeten.

Dan kruipen ze wat dichter langs de prikken op het wantij en verdwijnen achter ons.

We komen ook een Hollandse klipper tegen die, met dit windje op een kale fok, nog behoorlijk vaart maakt . De schipper trekt zich niets aan van de boeien en kachelt rechttoe rechtaan over de banken. Kan hij doen, met een diepgang van minder dan een meter en als het zwaard grond raakt en omhoog komt, heeft hij nog tijd genoeg om af te draaien. Toch denk ik dat hij straks op het wantij wél netjes langs de prikkenroute vaart.

De “Memmert” een houten kotter, heeft achterop wat vreemd spul hangen. Ik weet niet wat het precies voorstelt maar omdat Marjanne niet wil geloven dat het een volautomatische illegale jenever stokerij is, hou ik het maar op meet en bemonsteringsapparatuur.

De geul loopt weer weg van de vaste wal, we gaan nu, ruwweg, NW op. We trekken de Genua erbij en laten de motor afzakken van 1850 rpm. naar nog geen1200 rpm. Voor het laatste rukje naar de haven zet ik geen grootzeil meer, zo gaat het hard genoeg. We komen nog een vissermannetje tegen.

En een veerbootje dat net van Langeoog komt.

Tien minuten later kachelen we op de motor, tussen de hoge pierhoofden door, de grote haven in. Hoewel, groot? Alleen met hoogwater, want met eb stroomt de haven leeg en blijft er alleen langs de BB pier een smalle geul over. Het is dan ook wel zo snugger, om alle SB prikken in de haven ook echt aan SB te houden en pas helemaal achterin, bij de veersteiger, 90° SB uit te gaan naar de jachthaven. We maken vast aan een vingersteiger aan de buitenkant van het jachthaven gebeuren. Een Duits jachtje vaart, met een rif in zijn zeil, achter ons langs om even verderop BB uit te gaan, op weg naar buiten.

Over de kop kijken we naar de jachthaven en het havenrestaurant.

En over de kont zien we de haveningang met de palen en prikken.

Je kunt merken dat het geen vakantietijd meer is. Er liggen, buiten de plaatselijke bootjes, maar een paar passanten, de rest van de boxen is leeg.

Ik zet Marjanne’s fiets op de steiger want ze moet hoognodig weer wat inkopen doen in het dorp. Ikzelf ben volmaakt tevreden met een wandeling over de steigers. Kijk, daar ligt een échte schoonheid.

Na mijn rondje door de haven heb ik wel een glaasje wijn verdiend. Wanneer de fles net over de helft is, komt Marjanne terug.

In haar rugzak zit o.a. een flinke salami. ‘Dat komt goed uit schat, ik voelde me al een beetje flauw.’



Albert

woorden schieten te kort... dank albert!

Wat een prachtig schip de Princess of Denmark, verder was het weer heel relaxed.

Prettig te zien dat jullie het waarderen, dankjewel.

......en heel attend die andere helft van de inhoud van de wijnfles voor Marjanne bewaard .
Albert, je bent een model echtgenoot......

Hoi Ron,

Hoewel ík het helemaal met je eens ben, heeft Marjanne daar zo haar eigen gedachten over.

Maar laten we aan het laatste deel van de reis beginnen.


Langeoog – Norderney – Delfzijl.

Do. 03-09-2009.

We zijn vroeg opgestaan en zitten fris gedoucht en met een flink ontbijt achter de kiezen, naar het weerbericht van 07:45 te luisteren. Er vliegen getallen uit de marifoon waar we niet blij van worden, het lijkt verdomme wel bingo en de Duitse bocht heeft de hoofdprijs. Tegen de middag zal de wind naar het zuidwesten draaien met iets van 6-7 bft. en later op de dag toenemen tot 8-9, met 10 in de buien. Omdat we nog geen van de vijf ingecalculeerde verwaaidagen hebben benut, besluiten we om niet te proberen voor het losbarst een volgend eiland te pakken maar gewoon te blijven liggen. Marjanne zegt:’Ik heb al een paar dagen niet gelopen, het is nu nog prachtig weer, ik ga me omkleden en lekker een kilometer of tien rennen.’ Ik zeg heel flink:’Dat is goed schat en omdat ik niet voor je onder wil doen in sportiviteit, ga ik met je mee.’ Even staat ze me verbluft aan te kijken, dan breekt het begrip door. ‘Ja, op de fiets zeker, luilebol die je bent!’ Ze begint weer over mijn gewicht en het tekort aan lichaamsbeweging dat daaraan ten oorzaak ligt. Iets wat ik ten stelligste ontken omdat, zoals ze zelf maar al te goed weet, het aan haar toverkunsten in de kombuis ligt. Dan hoor ik de marifoon tot leven komen met een bericht waar je niet blij van wordt. ‘Martje, stil even!’ Op de Oostzee is een jacht dat uit Kiel was vertrokken, gevonden terwijl het met nog draaiende motor aan de grond zit, van de enige opvarende ontbreekt ieder spoor. De scheepvaart wordt verzocht uit te kijken naar de drenkeling. Wauw, daar word je toch even stil van en ik heb zo een donkerbruin vermoeden dat, gezien het weer van de laatste dagen op de Oostzee, het geen drenkeling maar een lijk is waar ze naar uit moeten kijken.
Peinzend over hoe weinig verschil er tussen leven en dood kan zitten maak ik, terwijl Marjanne zich in haar loopoutfit steekt, mijn vouwfietsje gereed.

Marjanne rent voor me uit over het smalle paadje op de kruin van de waddendijk en ik volg haar, hobbelend over opstaande of ontbrekende klinkers, op de fiets. Eerst zien we aan de linkerkant nog wat weilanden met sappige wandelende biefstukken.

Maar al snel zien we in de verte het duinterrein opdoemen. Marjanne deelt mij mede dat ze nodig plassen moet en verdwijnt met een benauwd gezicht achter een struik. Natuurlijk neem ik een foto van de struik die deze eer ten beurt valt, maar zeg tegen Marjanne dat ze eerdaags in haar blote togus op het forum staat. Ze probeert mij het toestel te ontfutselen om de bewuste foto te wissen en is, tot ik haar laat zien dat het echt alleen maar de struik is die ik voor het nageslacht heb vereeuwigd, niet te kalmeren.

We gaan verder, nog steeds oostwaarts en zien dat een van de duinen, die er net zo uitziet als de rest, in feite een perfect gecamoufleerde bunker uit de tweede wereldoorlog is.

We slaan af naar het noorden maar na een paar kilometer, ver voor we de Noordzee bereiken, gaan we westwaarts richting het dorp. Zo stil als het was in de duinen, zo stinkend druk is het in het dorp. Een tikje geïrriteerd, mopperend op die hordes stomme toeristen, die al wandelend de hele breedte van de dorpsstraat in beslag nemen, zigzag ik op mijn fietsje achter de rennende Marjanne aan. Kijk, die stomme smeris, in plaats van de mensenmassa de stoep op te jagen staat hij, óók al midden op straat, tegen een paar fietsende jongetjes te praten. Net voor ik hem passeer kijkt hij me recht aan en zegt:’Sie auch, absteigen bitte’ Oei, er gaat me een lichtje op, de dorpsstraat is voetgangersgebied. Lopend met mijn fiets aan de hand, zie ik Marjanne, zonder om te kijken, al rennend tussen de massa verdwijnen. Dit doet me denken aan die keer in Purmerend toen ik ook in het voetgangersgebied fietste. Daar word ik, door een aspirant agente, zo een die amper groot genoeg is om boven haar eigen tangaslip uit te kijken, ook gemaand om af te stappen. Zonder er over te denken zeg ik in het voorbij fietsen:’Dat zal ik doen moppie …, straks, als ik thuis ben.’ Ik denk niet dat ik hiermee wegkom bij déze smeris, vooral niet als ik hem moppie noem. Zo, daar is de kruising waar ik rechtsaf moet, ik stap weer op. Marjanne is nu een heel stuk voor me uit en ik moet flink doortrappen om haar in te halen. Wanneer ik buiten adem naast haar kom, blijkt dat ze me verdomme niet eens gemist heeft! De kaarsrechte weg, die hier door het bos gaat, is in feite het overblijfsel van een landingsbaan uit de oorlog, toen hier onderscheppingjagers, die de geallieerde bommenwerpers moesten tegenhouden, gestationeerd waren. Ik zeg:’Loop eens door schat, met zo’n slakkengangetje bouw ik nooit een goeie conditie op’

We komen het bos uit en merken dat de wind al behoorlijk is aangetrokken, tot minstens een stukkie of zes- zeven bft. Op het laatste stuk weg, tot aan de haven, liggen nog de betonplaten van de oude startbaan.

Dit deel van het eiland wordt aan alle kanten doorkruist door stukken start en taxibaan die, hier en daar, nog onder het stuifzand vandaan steken. Langeoog was in de oorlog, net als Malta voor de geallieerden, een onzinkbaar vliegdekschip.

Terug bij “Zeebeest”, terwijl ik mijn fiets opvouw en wegberg, maakt Marjanne de douchetasjes gereed. Ondanks mijn stellige bewering dat het nog lang geen Kerst is, sta ik even later, notabene voor de twééde keer vandaag, onder de douche. Wanneer ik op mijn badslippers weer aanboord slof, giert de wind op hoge toon door het want. Dit begint al op een serieus poepie wind te lijken, we liggen behoorlijk tegen de fenders te rijden. Dat is ook niet zo vreemd, als je de golven ziet die, vanaf het wad, rechtstreeks de haven inlopen. ‘Martje, als we nu al zo liggen te hobbelen, dan kunnen we met hoogwater helemaal ons lol op, zeker als we de beloofde buien met tien bft. echt over ons heen krijgen. Ik denk dat we beter wat meer naar binnen gaan, dan hebben we de drijvende steigers als golfbreker.’ ‘Goed schat, zeg maar hoe we het doen gaan.’ Ik start de motor en zeg:’Oké, maak vast één voortrosje los en leg hem klaar aan SB maar leg het oog over de kikker. Dan kort ik de handel hier achter al wat op. Jij blijft aan de wal en pakt straks, wanneer ik die box indraai, het trosje van het dek en belegt het snel op de steiger, dan kan de kop niet meer verwaaien en kunnen we op ons gemak afmeren.’

Vanaf de steiger gooit Marjanne de laatste tros los en loopt naar de nieuwe ligplaats. Zo als de zaken er nu voor staan, wordt het manoeuvreren met volle kracht vóór en áchteruit. Iets waar ik niet van hou, want als je dan schade maakt, maak je ook véél schade Ik vaar rond, krijg op het laatste moment, met veel motor geweld, de kop tegen de wind in en moet meteen vol achteruit geven om niet hard op de steiger te klappen. Marjanne grist het voortrosje van de neus en slaat dat een paar slagen rond een bolder op de steiger. Zo, “Zeebeest” kan nergens meer heen, nu nog een leuk breiwerkje van trosjes en springen aanbrengen. Hoewel we in een dubbele box liggen, zetten we ook een trosje op de vingersteiger aan de andere kant. We liggen nu aan vier kanten vast, waardoor we aan alle kanten vrij blijven van de steigers en een buurman die de zelfde box kiest, verwacht ik, met dit weer, niet. Meer kunnen we niet doen, dus gaat Marjanne aan het eten beginnen en trek ik alvast een leuk wijntje open. ‘Op een geslaagde dag. Proost!’


Vrijd. 04-09-2009.

De weerberichten zijn een kopie van die van gister, dus blijven we liggen. Marjanne wil het hele eiland gaan verkennen, op de fíets nog wel en dat met deze storm! ‘Lieve schat, wat een geweldig idee! Echt, ik bewonder je talent om iedere keer weer zoiets leuks te bedenken en ..’ Ze onderbreekt me met:’Wat heb je nu weer voor een excuus om niet mee te hoeven?’ ‘Een hele goeie, schat. Ik wil, nu we toch verwaaid liggen, de zoetwaterhydrofoor nakijken. Dat ding lekt een tikkie en daarom slaat hij de laatste tijd zoveel aan.’ Hier kan Marjanne niets tegen in brengen. Zelf laat ze zich door niets of niemand tegenhouden, dus gaat ze alleen op de “Tour de Langeoog”. Ik zet de stroom van de hydrofoor af, ontkoppel de aansluitingen van water en elektra, haal de pomp van zijn fundatie los en ga er mee aan de slag. Ik had gehoopt dat het een kwestie van nieuwe pakkingen zou zijn maar wat ik tegenkom is algehele slijtage. Tja, niet zo gek, als je nagaat dat het ding waarschijnlijk al zevenentwintig jaar in de boot staat. Wat nu? Hier, zowel op de eilanden als op de vaste wal, zijn die dingen niet te koop. “Dronken Delfzieltje” is de eerste serieuze gelegenheid maar daar zijn we de eerste paar dagen nog niet. Ik zal het spul weer in elkaar sleutelen, dan maar wat meer keren waterladen en luisteren naar een bilgepompje dat meerdere keren per dag aanslaat.
Dan valt mijn blik op de zoutwaterhydrofoor, wel een heel ander en moderner geval maar in feite doet hij hetzelfde, namelijk, water op druk houden. Ik ben een paar uurtjes bezig met alles om te bouwen, passend te maken en uit te vogelen hoe de “elektrieke touwtjes” vastgeknoopt moeten worden maar dan werkt, na even goed doorspoelen ons zoetwatersysteem weer perfect. Dat wordt dan wel weer ouderwets dekwassen met de puts en ook het voorspoelen van de afwas met zoutwater kunnen we even vergeten, maar toch ben ik dik tevreden met deze oplossing.

s’Avonds, om 19:45, geven de weerberichten wat betere vooruitzichten voor morgenochtend.
N.W. 7-8 bft. Dat is nog wel hard maar Noordwest geeft wat meer beschutting. Alleen bij de zeegaten zal er een best stukkie zwel staan maar dat duurt nooit langer dan vijftien tot twintig minuten. Bovendien waait deze wind een flink stuk extra water het wad op, zodat er straks op die klote ondiepte onder Baltrum wat ruimer water zal staan.

Zat. 05-09-2009.

De beloofde NW 7-8 is er echt gekomen, dus gaan we straks vertrekken. Om een klein uurtje voor hoogwater onder Baltrum te zitten, moeten we rond 11:15 losgooien. Dat geeft Marjanne genoeg tijd om naar het dorp te fietsen en nog het e.a. in te slaan. Eindelijk, om tien over elf, ik zit al een tijdje van de steiger naar de klok en weer terug te kijken, komt Marjanne aanzetten. Ik spring, lichtelijk geïrriteerd op de steiger, klaar om haar fiets aan te pakken en iets te zeggen over het lange wegblijven. Net als ik mijn mond open doe om flink tegen haar uit te varen, geeft ze me een zoen en zegt:’Je bent een schat, ik hou van jou!’ Even sta ik versteld, dan zeg ik:’Gemeen vrouwmens dat je bent, zo ontneem je me de kans om je eens even flink op je falie te geven. Maar vanavond kom je er niet zo gemakkelijk af dan krijg je op je blote kont en niet zo zuinig ook.’ Ze kijkt me lachend naar me op en zegt:’Daar hou ik je aan!’

11:25 We zijn de haven uit en koersen richting het zeegat tussen Langeoog en Baltrum. Het waait behoorlijk, de laaghangende wolken jagen, de een na de ander, met een sneltreinvaart over ons heen. Het is maar goed dat we niet helemaal naar buiten moeten, want daar inde verte, buiten de banken, staat een rare puist water.

Om 11:50, bij de A.9./ B.26. lt.bo. gaan we hard BB uit naar de geul die onder Baltrum langs loopt. Het is nu 1uur en 40 minuten voor HW Norderney, eigenlijk komen we straks te vroeg bij het wantij maar met deze wind reken ik op een dikke veertig cm. verhoging. Inderdaad, om 12:40 zijn we al voorbij het wantij en hebben steeds meer dan genoeg water onder de kiel gehad. We komen bij het zeegat tussen Baltrum en Norderney, hier moeten we een behoorlijk stuk naar buiten en krijgen flink op ons donder van de zeetjes die hier lopen. Dan draaien we de kont naar het zeetje en kachelen de geul onder Norderney in. Om 13:25 we zijn net begonnen aan het wantij onder Norderney, krijgen we weer een dikke regenbui over ons heen - over de stuurhut om precies te zijn - en zien amper nog waar we zitten ook de radar doet niet veel met dit weer, althans niet genoeg om de prikken in beeld te brengen. Met de ruitenwissers aan zie ik af en toe voor heel even een prik verschijnen maar voor de rest is het varen op kompas, echolood, pure bluf en een hele hoop geluk. Dan opeens, als ik me opmaak om toch maar de spijker er in te pleuren, stopt de regen en komt de zon weer even tevoorschijn. Omdat we net in een stuk zaten waar de prikken route netjes rechtuit gaat, zitten we zo goed als in de geul. Toch had ik er beter aan gedaan om, meteen bij aanvang van de bui, de spijker er in te gooien om op mijn gemak de bui voorbij te laten trekken, dat had nog geen kwartier vaartijd gekost en me een portie stress bespaard. Goeie les voor een volgende keer.

15:05 Aankomst Norderney. We zoeken een plekje in de jachthaven.

We meren af en terwijl ik de kuiptent opzet, gaat Marjanne ons aanmelden op het havenkantoor. Wanneer ze terugkomt, gaat Marjanne op onderzoek uit in de diepste regionen van “Zeebeest”. Ze vindt zowaar nog een stuk of wat ijskoude Palm biertjes en een stuk lekkere harde salami. Echt, mijn meisje heeft daar talent voor.

Na het eten pikken we nog even de weerberichten mee. Morgen, W 4-5bft. Wisselend bewolkt.


Zo. 06-09-2009.

09:05 Vertrek Norderney. De wind zit met een dikke 4 bft. in het westen. Een ideaal zeilwindje, jammer dat we er recht tegenin moeten. Nou ja, we hebben de laatste tijd al zoveel keer als motorboot moeten varen, dit laatste stuk kan er ook nog wel bij. We hebben in het eerste stuk, bij de kop van het eiland, een beste pluk stroom tegen. We lopen nog geen twee knopen over de grond. Bovendien zet de stroom ons af en toe een stuk opzij, zodat ik niet alleen vooruit naar de boei maar ook achter me naar de veersteiger kijk om te zien of we nog in de geul zitten.

Het duurt een eeuwigheid voor we bij de geul induiken en dezelfde sterke stroom in de kont krijgen. Achter ons verdwijnen de grote hotels en appartementen die aan de boulevard staan.

10:10 Passeren de dubbele prik die het begin van het Memmert Watfahrwasser onder Juist aangeeft. Het is pas 4 uur 20 minuten voor hoogwater Norderney maar er staat al meer dan genoeg water op het wantij.

Juist is het enige Duitse Waddeneiland waar we nog nooit geweest zijn en als ik de berichten over de verzandde haven moet geloven, zullen we er niet snel heengaan ook. We blijven we een flink stuk uit het eiland.

We worden snel opgelopen door een douanebootje de “Luneburg” er wordt scherp naar ons gekeken maar ook vriendelijk gezwaaid en met het zelfde gangetje verdwijnt hij in de verte.

12:15 We komen op de Oster Ems en zetten zeil, wel blijft de motor meedoen, want we moeten nog één wantij over om op de Eems te komen. Dat wantij is heel ondiep, met pal laagwater kan je daar pootje baaien zonder dat je knieën nat worden. Vandaar dat we behoorlijk doordraaien, om er op tijd over te zijn. Anders moeten we achter de spijker overnachten en daar hebben we, gezien het weer de laatste tijd geen zin in. We lopen een Midget Oostzeejol op. Hij voert de seinwimpel 1 aan zijn achterstag, ten teken dat hij solo vaart. Niet dat dit een officieel erkend internationaal signaal is maar de meeste zeilers weten wat het betekent.

Achter ons zien we dat hij niet genoeg hoogte kan pakken en een slag over SB moet maken om niet buiten de geul te komen. Om 13:25 komen we over het ondiepste stuk en in het stroomgebied van de Eems. Het is niet ver meer, hooguit een uurtje, naar de Eems zelf.
We zien de grote schepen al varen. Hoewel, om deze drijvende parkeergarage nu een schip te noemen …. .

We draaien de Eems op en moeten even scherp in de gaten houden wat een grote dredger allemaal aan het uitvreten is. Dan kunnen we veilig oversteken richting Eemscentrale.

Om 17:32 draaien we het havenkanaal van Delfzijl in. Het is nog een paar mijl naar de haven zelf. Daar liggen wat schepen in en bij het droogdok. Het zijn de “Reggeborg” en de “Botniaborg” van een van mijn ouwe rederijen de firma Wagenborg.

En de “Jana” die ik niet kan thuisbrengen.

Verder nog een tweemast klipper en verderop wat viskotters die zondagsrust houden.

We leggen aan bij het bunkerstationnetje van de jachthaven want de laatste keer bunkeren was in Rendsburg en we hebben sindsdien behoorlijk wat motoruren gemaakt. Het valt mee, met zesenzestig liter zit alles weer stampvol. De havenmeester is nog steeds dezelfde vriendelijke behulpzame man van jaren terug en zoals altijd heeft hij wel weer een opmerking waar je van in de lach schiet. We zoeken een box uit in de buurt van het clubhuis zodat we vlak bij de douches liggen. Op de achtergrond ligt een ouwe mijnenveger, zeker van de zeecadetten of zo.

Aan onze andere kant ligt een James Wharram catamaran. Een type dat ook al wereldreizen heeft gemaakt maar zo te zien is deze niet van hout maar van polyester. Ik heb destijds het boek van James Wharram gelezen, hoe hij o.a. met twee vrouwen in de tropen rondvoer. Ik herinner me vooral de foto's waarop de dames topless zitten te zonnen. (big smile).

Na het eten, bij een wijntje zitten we de reis nog eens door te nemen en langzaamaan dringt het écht tot ons door dat, hoewel we nog niet thuis zijn, de reis zo goed als over is. We hebben nog een dikke week om thuis te komen en ook dat wordt genieten maar toch, morgen verwisselen we het zoute water voor zoet. Ik weet niet of het al dan niet door de wijn komt maar ik voel me een tikkie weemoedig worden en zeg:’Martje, hebben we een goeie vakantie gehad of niet?’ Marjanne kijkt een beetje zuinig en zegt:‘Ja schat, we hebben best een aardiger vakantie gehad maar toch…’ ‘Wat “maar toch”? Wat bedoel je, nou?’ Wel schat, vindt jij ook niet dat hij ongeveer zes maanden tekort was?’ ‘O, bedoel je dát. Ja, dat is waar, maar volgend jaar hebben we geen last meer van werkgevers die veel te zuinig met vrije dagen zijn, dan maken we zelf uit wanneer we terug komen.’ Marjanne heft haar glas en zegt:’Op volgend jaar, dat we maar veel mogen zeilen. Proost!’ ‘Daar drink ik op, op de volgende reis. En… gelukkig hebben we de foto’s nog. Proost!’


Albert

Proost!

Die catamararan is denk ik de Shag van PieterW (nl.sport.varen)

Wederom een mooi verslag, Abert.
Ik vind het bijzonder, dat je het na zoveel tijd nog in detail kunt reproduceren!

Albert 45 schrijft:En wij leren mee.

Zo is het niet alleen vermakelijk lezen, maar hier en daar nog leerzaam ook!

Mijn dank voor jullie vriendelijke reactie's

Intruder schrijft:

Hoi Intruder, dat is echt niet zo bijzonder. Wanneer ik een stukje schrijf, heb ik het logboek naast het toetsenbord en de foto's (meer dan ik hier post) recht voor mijn neus. Zo komt alles vanzelf weer boven borrelen en hoef ik het alleen nog maar op te schrijven in een vorm die verteerbaar is voor de lezertjes.

Albert 45 schrijft:
Je wist het natuurlijk al maar dan nogmaals: je hebt talent man
Menig zeilverhaal is beduidend minder boeiend dan jouw "eenvoudige" verslag.
Bedankt

Dat is me nogal een compliment, dankjewel.

zoals speed20 hierboven al zegt, jij hebt gewoon talent, en daar meen ik alles van

Nou ophouden hoor, straks gaat hij nog blozen!

of hij vliegt weg van roodheid, moet je marjanne dan horen

Kon niet slapen, dus ik denk: laat ik maar eens de volgende van de 'grote verhalen' lezen. Nu is het half 4. Albert gefeliciteerd, ik heb me weer kostelijk vermaakt . Toch ga ik maar eens te kooi.

Groeten, Albert